Toen mijn zoon me vertelde dat ik tijdens de feestdagen niet welkom was bij hem thuis, glimlachte ik, stapte in de auto en pleegde één telefoontje.
Vóór het nieuwe jaar werden mijn hypotheekbetalingen stopgezet.
En dat was nog maar het begin van mijn plan.
De rechtvaardigheid moest hersteld worden en arrogantie bestraft.
Je zult niet geloven wat ik daarna deed.
‘Ik zou dit jaar mijn beroemde kalkoen kunnen braden,’ zei ik, terwijl ik dieper wegzakte in Michaels leren bank. ‘Die met de salievulling waar je moeder zo dol op was. Weet je nog dat ze altijd zei dat die beter was dan die van haar oma?’
De woorden bleven in de warme lucht tussen ons hangen, vermengd met de geur van Isabella’s dure vanillekaarsen.
Michael kwam naast me staan, zijn trouwring weerkaatste in het licht van hun 3,6 meter hoge kerstboom.
Er veranderde iets in zijn houding; zijn schouders trokken naar binnen alsof hij zich schrap zette voor een botsing.
‘Papa,’ zei hij zachtjes, ‘je bent helaas niet welkom hier met Kerstmis.’
Deze woorden troffen me als een fysieke klap.
Ik knipperde met mijn ogen, ervan overtuigd dat ik het verkeerd had verstaan.
“Wat bedoel je? Waarom zou ik niet welkom zijn?”
Michael kon me niet aankijken, zijn blik gefixeerd op de marmeren salontafel – die ik hem afgelopen lente had helpen uitkiezen toen Isabella vond dat hun oude meubels niet chique genoeg waren.
“Isabella’s ouders komen eraan en… ze hebben liever dat je er niet bent.”
Mijn handen werden koud.
‘Zij geven de voorkeur aan,’ herhaalde ik.
“Zo is het gewoon makkelijker, pap. Je weet hoeveel waarde haar familie hecht aan traditie. Ze hebben hun eigen manier van doen.”
Zijn stem werd bij elk woord zachter, alsof hij innerlijk kromp.
Ik keek rond in de woonkamer, naar de zijden gordijnen die ik had gekocht toen Isabella klaagde over privacy. Naar de houten vloer die overgebleven was van mijn tweede hypotheek. Naar de sierlijsten die mijn creditcard tot het uiterste hadden belast.
Elke centimeter van dit huis draagt mijn vingerafdrukken – mijn opoffering, mijn liefde voor mijn zoon.
‘Mijn manier,’ zei ik langzaam. ‘Welke manier is dat, Michael?’
Hij rilde.
“Papa, maak het alsjeblieft niet moeilijker dan nodig is.”
Door de doorgang naar de keuken kon ik Isabella’s nieuwe KitchenAid-mixer zien – de professionele mixer die ze per se nodig had voor het bakseizoen rond de feestdagen, dat precies drie weken duurde. Tweeduizend dollar uit mijn zak lag daar, waarschijnlijk maar twee keer gebruikt sinds oktober.
‘Waar zal ik Kerstmis doorbrengen?’ De vraag kwam er zachter uit dan ik had bedoeld.
Michaels gezicht vertrok.
“Misschien kun je, ik weet het niet, misschien tante Rosa bezoeken. Of we kunnen volgend weekend iets leuks doen.”
Volgend weekend.
Alsof Kerstmis gewoon weer een bijeenkomst is die je naar eigen believen kunt uitstellen.
Ik stond op, mijn knieën protesteerden na acht jaar deze last alleen te hebben gedragen.
“Ik zie.”
“Papa, wacht even…”
Maar ik liep al richting de deur, langs de familiefoto’s waar mijn gezicht in elk frame kleiner en verder weg leek te worden, langs de kledingkast met duizend jasjes van Isabella.
Mijn hand trof de deurknop aan, hard en koud onder mijn handpalm.
‘Zoon,’ zei ik zonder me om te draaien, ‘zeg de ouders van Isabella iets van mij.’
‘Wat?’ vroeg hij met een gespannen stem.
“Prettige Feestdagen.”
De koude decemberlucht trof me als een klap in het gezicht toen ik naar mijn auto liep.
Achter me hoorde ik Michael mijn naam een keer roepen, gevolgd door het zachte klikken van de deur die dichtging.
