« Ik heb het gedaan, » zei ze zachtjes.
« Ze heeft de hele nacht gehuild. Ik heb niet geslapen, ik heb niet gegeten. Ik wilde haar geen pijn doen. Ik… verloor gewoon de controle. »
Ik zat sprakeloos, mijn borst deed pijn. Ik zag haar gezicht voor me – bleek, uitgeput, bezwijkend onder de last van alles.
En op dat moment besefte ik dat mijn zus niet wreed was. Ze was overweldigd, verdronk in uitputting, en niemand merkte hoe dicht ze bij een instorting was.
Sinds die dag bezoek ik haar bijna elke dag. Ik breng mijn kind naar haar toe, zodat ze kan uitrusten, naar buiten kan, kan ademen en weer zichzelf kan zijn, niet alleen een vermoeide, paniekerige moeder.
Soms denk ik terug aan die middag en begrijp ik hoe dicht ze bij de rand van de afgrond was. En hoe je soms, om iemand te redden, er gewoon hoeft te zijn – een schouder kunt bieden wanneer ze die het hardst nodig hebben.
