Daniel knikte snel. “We betalen het terug voordat we het nodig hebben. Maar Emily heeft dit echt nodig.”
De stilte strekte zich tussen hen uit, dik en zwaar. Uiteindelijk legde Claire haar vork neer.
“Dat geld is niet extra, Daniel. Het is voor mij. Voor ons. Voor ons kind. Mijn doktersbezoeken, de bevalling, herstel—dingen waar we niet op kunnen gokken. Hoe kun je me dat vragen?”
Haar woorden prikten. Daniel sloeg zijn vuisten onder de tafel. “Ze is mijn zus, Claire. Als we haar nu niet helpen, wie dan wel?”
Claire ‘ s stem steeg niet op, maar haar vastberadenheid was ijzersterk. “Ik ben niet verantwoordelijk voor Emily’ s keuzes. Ik ben verantwoordelijk voor mezelf, voor jou en voor de baby die we plannen. Ik riskeer de veiligheid van ons kind niet voor de rekeningen van je zus.”
Haar weigering trof Daniel als verraad. Hij ging die nacht boos naar bed, overtuigd dat ze gewoon niet begreep wat” familie ” betekende.
De volgende ochtend probeerde hij het opnieuw. Hij zette haar koffie, verzachtte zijn toon. ‘Claire, alsjeblieft. Emily is wanhopig. Je hebt zo goed gespaard-is familie helpen niet belangrijker dan geld?”
Claire keek hem aan voor een lang, ondraaglijk moment. Toen fluisterde ze bijna bij zichzelf: “Daniel, je begrijpt het niet…”
Hij fronste. “Wat begrijpen?”
