« Emily? » zei ik zachtjes, terwijl ik dichterbij kwam.
Ze bewoog en knipperde met haar ogen. Haar ogen pasten zich aan de duisternis aan en zodra ze me herkende, vulden ze zich met tranen.
« Papa? » Haar stem brak toen ze probeerde overeind te komen. Ze ondersteunde haar onderrug met één hand en vertrok toen haar gezicht.
« Je bent vroeg teruggekomen, » zei ze terwijl ze over haar wangen streek.
« Ja, » antwoordde ik, terwijl ik naast haar knielde. « Maar wat doe je hier in godsnaam? Waar is je bed? »
Haar schouders zakten in. Ze aarzelde.
“Vanwege Linda.”
Toen ik Linda’s naam hoorde, voelde ik een knoop in mijn maag, want ik wist waar dit toe zou leiden.
« Linda zei dat er geen bedden meer waren. Zij en Jesse namen de kamers in, en ze zei dat je oude bank in de reparatiewerkplaats stond. Ze zei dat als ik wilde blijven, ik deze kon gebruiken. » Ze gebaarde naar het zielige excuus voor een matras onder haar.
Ik zei geen woord. Ik kon het niet. Mijn keel kneep dicht en ik hoorde alleen mijn kloppende hartslag in mijn oren. Woede greep mijn ribben zo stevig vast dat ik het gevoel had dat mijn borstkas zou barsten.
Omdat ik wist dat het een leugen was. Die logeerkamer was klaar. Ik had hem met eigen ogen gezien voordat ik vertrok. De lakens waren schoon, het bed perfect opgemaakt en het bedje stond stil in de hoek. Ik had ervoor gezorgd dat alles klaar was voor Emily. En nu lag ze hier, zwanger en met pijn, op de vloer van de gang te slapen als een ongewenste gast in het huis van haar vader.
Ik stak mijn hand uit en gaf haar een zachte knuffel.
« Het spijt me zo, lieverd, » zei ik zachtjes. « Dit is niet eerlijk. En ik beloof je, dit zal niet lang duren. Neem wat rust. Ik heb een plan. »
Ze maakte geen bezwaar. Ze knikte alleen maar tegen mijn schouder.
Haar vertrouwen in mij, zelfs op dat kwetsbare moment, raakte mij dieper dan alle woorden die Linda tegen mij had kunnen zeggen.
Ik hielp haar voorzichtig te gaan liggen, stond op en ging naar de logeerkamer. De deur was dicht, maar niet op slot. Ik duwde hem open en trof alles precies zo aan als ik het had achtergelaten. Het bed was onaangeroerd en het ledikantje was niet verplaatst. Linda deed gewoon de deur dicht en ging liggen.
Ik keek een tijdje naar de kamer, deed toen de deur dicht en vertrok stilletjes.
Ik heb niemand wakker gemaakt. Emily had meer rust nodig dan ik wraak. De stilte in de gang leek zwaarder dan de vorige nacht, alsof het hele huis zich schaamde.
Maar in mijn hoofd begon zich al een plan af te tekenen.
Terwijl ik in het donker lag, componeerde ik in gedachten elk woord dat ik zou zeggen als de tijd daar was.
Bij zonsopgang pakte ik een kleine tas in, glipte het huis uit en reed drie kilometer naar een goedkoop motel. Het was niet luxueus, maar het voldeed.
Een paar uur later, rond 8 uur ‘s ochtends, kwam ik thuis. In mijn armen lag een grote kartonnen doos uit de souvenirwinkel van het motel. Hij was haastig ingepakt met een smakeloos blauw lint.
Linda zat in de keuken, koffie te drinken, telefoon in de hand, gekleed alsof ze al een brunch aan het plannen was. Op het moment dat ze me zag, veranderde haar uitdrukking. Ze gaf me een van haar stralende, zoete glimlachjes.
