Die avond begon ik met zoeken naar een nieuw appartement voor Emily en mij. Het was geen lichtzinnige beslissing – huwelijken horen niet van het ene op het andere moment te mislukken. Maar sommige verraadsels laten een grens in het zand, en als die eenmaal overschreden is, is er geen weg meer terug.
Een paar weken later verhuisden Emily en ik naar een bescheiden maar knus appartement met twee slaapkamers vlakbij het ziekenhuis. Het was niet chique, maar het was van ons. Toen Emily beviel van een gezonde dochter, hield ik mijn kleindochter in mijn armen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Ik had de moeilijkere weg gekozen, maar het was de juiste.
Samantha had nooit gedacht dat ik echt zou vertrekken. Maar de waarheid is dat ze me al lang daarvoor had verlaten – toen ze haar ego boven het welzijn van mijn dochter verkoos. Ik heb nooit achterom gekeken en ik heb nooit spijt gehad van de afstand die tussen ons groeide. Want door weg te gaan, kreeg ik iets veel belangrijkers: de kans om eindelijk de vader en beschermer te zijn die mijn dochter verdiende.
