Ik wachtte niet tot de ochtend. Woede golfde door me heen terwijl ik de trap op liep. Mijn handen trilden. Samantha lag languit op bed naast Lily, beiden vrolijk typend op hun telefoon.
« Waarom slaapt Emily op de grond? » vroeg ik met een zachte maar trillende stem.
Samantha schrok eerst, maar reageerde snel. « Het gaat goed met haar. Ze stond erop. Ze zei dat het haar niets kon schelen. »
« Ze is zeven maanden zwanger, Sam, » snauwde ik. « En je laat haar als een zwerfhond op een plastic matras slapen terwijl jij en je dochter hier rondhangen? »
Lily keek nerveus van ons naar elkaar, ze voelde de spanning, maar Samantha gaf geen krimp. « Dit is ook mijn huis, Daniel. Ik bepaal hier de regels. Emily is geen kind meer – ze redt zich prima alleen. Ik wil niet dat ze zich als een prinses gedraagt, alleen omdat ze zwanger is. »
Haar woorden waren een dolkstoot in de rug. Emily eiste geen luxe, ze eiste fatsoen. Mijn bloed kookte. « Ze is mijn dochter en draagt mijn kleinkind. Als je niet erkent dat ze respect verdient in haar toestand, dan ben je alle medeleven kwijt. »
Samantha’s uitdrukking verhardde. « En mijn dochter dan? Verdient Lily ook geen troost? Of is Emily de enige om wie je geeft? »
Het was een goedkope truc: de situatie ombuigen tot een soort kleinzielige rivaliteit tussen de meisjes. Maar het was onvergelijkbaar. Emily was de kwetsbare, degene die hulp nodig had. Ik draaide me om voordat mijn woede escaleerde.
Die avond droeg ik persoonlijk Emily’s spullen naar boven en bracht ze naar de logeerkamer. Samantha was in stilte woedend, sloeg met laden en mompelde in zichzelf, maar ik gaf geen krimp. Ik bleef bij Emily tot ze weer in slaap viel, dit keer in een echt bed, haar gezicht straalde eindelijk vrede uit.
Maar ik wist dat het nog niet echt voorbij was. Samantha was niet het type dat zich stilletjes terugtrok – en ik was niet het type dat een verraad snel vergat.
De volgende dagen waren vol spanning. Samantha sprak nauwelijks met me, behalve in afgekapte zinnen. Lily vermeed elk oogcontact. Emily, midden in de strijd, verontschuldigde zich constant, wat mijn schuldgevoel alleen maar verergerde. Ik had haar niet snel genoeg beschermd.
