« Ja, » zei ik kalm. « Echt waar. En ik denk dat Lena het ook lekker zou vinden. »
Ze sneed de sandwich diagonaal doormidden, legde hem op een bord en gaf hem me met een lieve glimlach.
« Laten we het dan maar goed doen, lieverd. Alles. »
Baby in wieg | Bron: Midjourney
En terwijl we daar stonden, borden in de hand, in het zachte geroezemoes van onze keuken, besefte ik dat we niet gebroken waren. Misschien een beetje verdraaid, maar we waren nog steeds samen.
Het belangrijkste was dat ik niet met een vrouw trouwde die geheimen had. Ik trouwde met een vrouw die onzichtbare mantels droeg. Hier, thuis, op kantoor en in Lena’s aanwezigheid.
En soms laten die mantels littekens achter.
