We kwamen rond negen uur thuis. Lena was nog steeds bij mijn moeder, haar weekendtas vol met niet bij elkaar passende pyjama’s en te veel boeken. Het huis leek stil zonder haar, lichter maar niet leger.
Een nadenkende man rijdt in een auto | Bron: Midjourney
« Heb je honger? » Nara trok haar schoenen uit en glipte naar de keuken.
« Een beetje, » zei ik, terwijl ik in mijn nek wreef. « Jij? »
“Croque-monsieur?” ze stemde toe.
“Hebzuchtig,” glimlachte ik.
» Blijkbaar. «
Een vrouw staat in een keuken | Bron: Midjourney
Ze pakte wat zuurdesem, witte cheddar en een pot gekarameliseerde uienchutney, waarvan ze de kwaliteit zweerde. Ik vond de gietijzeren koekenpan en zette die op het fornuis terwijl ze het brood met een langzame, vaste hand sneed.
De keuken vulde zich met de geur van boter en smeltende kaas. Een vertrouwde geur. Troostend.
« Het spijt me, » zei ik.
Ze keek op.
Een blok kaas op een houten plank | Bron: Midjourney
« Omdat je zo bent gekomen. Omdat… je niet vertrouwde. Ik wilde je niet ergens op betrappen. Ik… ik was gewoon bang. Ik wist niet hoe ik het moest vragen. »
« Nee, » zei ze, terwijl ze de sandwich voorzichtig omdraaide. « Ik had het je moeten vertellen. Ik wilde je niet buitensluiten. »
Ik pakte zijn hand, kneep er zachtjes in en liet hem vervolgens los.
Gegrilde kaas in een pan | Bron: Midjourney
« Ik denk dat ik het je niet verteld heb, » vervolgde ze. « Omdat ik zo mijn best deed om dit perfect te maken. Als ik bijvoorbeeld iets perfects op mijn werk kon bouwen, dan zou misschien alles, ons huis, onze toekomst… dan zou alles op zijn plek vallen. Ik heb erover nagedacht om nog een kindje te proberen. Misschien over een jaar. Als de timing goed is. Of je het dan nog steeds wilt? » vraagt ze.
