De volgende ochtend bekende Rachel de waarheid. Ze hoopte dat ik na de bruiloft « gewoon een vader op vakantie » zou zijn. Ze wilde Lily niet op de foto’s, omdat « het verwarrend zou zijn » als Lily er niet was.
« Je wilde dat ik je de voogdij gaf? » vroeg ik met een stemverheffing. « Lily is het allerbelangrijkste voor me. Dat wist je. »
Rachel huilde en zei dat ze dacht dat ik « een beetje zou loslaten » toen we samen een leven begonnen. Ik haalde de ring van haar vinger en legde hem op tafel. « Ik wil niet trouwen met iemand die denkt dat mijn dochter wegwerpbaar is, » zei ik.
Haar moeder stormde woedend de deur binnen. « Je verspilt je toekomst aan een kind dat je op een dag zal verlaten! » snauwde ze. Ik sloeg de deur voor haar neus dicht.
Die avond zat Lily aan tafel te kleuren. Ze hield een tekening van ons tweeën omhoog onder een groot rood hart. Mijn keel kneep dicht. « Er komt geen bruiloft, » zei ik zachtjes tegen haar.
“Vanwege mij?” vroeg ze.
« Nooit, » zei ik. « De bruiloft gaat niet door omdat Rachel niet begrijpt hoe belangrijk je voor me bent. Als iemand niet van ons beiden kan houden, verdient hij geen van ons beiden. »
Lily zweeg en fluisterde toen: « Dus het zijn weer alleen jij en ik? »
« Jij en ik. Altijd. »
Er verscheen een verlegen glimlach op haar gezicht. « Dit vind ik beter. »
Ik glimlachte breed. « Goed. Want weet je wat? Die huwelijksreis die we op Hawaï hebben geboekt – jij en ik gaan in plaats daarvan. Alleen wij, zon, zand en zoveel ijs als je maar wilt. »
Haar vreugdekreet vulde de kamer. « De beste huwelijksreis ooit! »
Ik hield haar stevig vast, wetende dat ik mijn verloofde kwijt was, maar dat ik iets veel belangrijkers had behouden: mijn band met mijn dochter. Sommige liefdes zijn voorwaardelijk en kwetsbaar. Maar de liefde tussen ouder en kind niet.
En toen Lily fluisterde: « Alleen jij en ik, voor altijd, toch? » kuste ik haar voorhoofd en zei zachtjes: « Voor altijd, Lily. Voor altijd. »
