Mijn vader zette me het huis uit toen hij ontdekte dat ik zwanger was – 18 jaar later bezocht mijn zoon hem
« Wil je een buitenechtelijk kind opvoeden met een arme jongen? » mompelde hij, starend naar de straat achter de veranda. « Doe het dan zelf. »
Dat was het. Geen geschreeuw. Geen vragen. Slechts één zin die het afmaakte.
Ik was zeventien. En plotseling was ik dakloos.
Tienermeisje in wanhoop | Bron: Midjourney
Mijn vader – een bekende zakenman en eigenaar van een succesvolle keten van autoreparatiewerkplaatsen – schonk nooit enige aandacht aan mij.
Geen enkel telefoontje. Geen cent. Ik denk niet dat hij ooit naar me gezocht heeft.
Ik heb zijn bed opgemaakt. En hij liet me er gewoon in liggen, hoe koud of versleten het ook was.
De vader van mijn kind hield het ook niet lang vol. Twee weken nadat ik verhuisd was, belde hij me niet meer terug. Hij beloofde me dingen, zei dat hij me zou steunen, dat hij alles zou doen wat nodig was. Maar beloftes dekten niet de kosten van luiers. Of de huur. Of de ziekenhuisrekeningen.
Zwangere vrouw in het ziekenhuis | Bron: Pexels
Dus ik heb het zelf maar gedaan.
Ik vond een vervallen studio aan de rand van de stad. De muren zaten vol kakkerlakken en de verwarming werkte alleen als hij dat wilde, maar hij was van mij. Ik werkte in de nachtdienst en maakte kantoorpanden schoon. Overdag vulde ik de schappen in een supermarkt tot mijn buik bol stond en mijn rug het begaf.
