Een wekker die afgaat.
Je begint te begrijpen dat ware liefde geen zelfdestructie vereist. Ze knikte langzaam en hief toen haar kopje op, terwijl ze het had over slechte dochters en blijkbaar nog slechtere moeders. Ik klonk met mijn kopje tegen het hare en sprak over het stellen van grenzen. De lening voor de keukenrenovatie van mijn moeder bleef me weken achtervolgen, nadat ik al andere verplichtingen had afgehandeld.
De $ 20.000 die ik voor haar project had geleend, met de belofte van terugbetaling. Ik betaalde de termijnen twee jaar lang af en zij droeg in totaal misschien wel $ 1.200 bij. Ik had meer dan $ 9.000 van mijn eigen geld in haar keuken gestoken. Mijn advocaat stelde voor dat ik haar zou aanklagen voor terugbetaling, maar de juridische kosten zouden een aanzienlijk deel van mijn terug te ontvangen bedrag hebben opgeslokt, en de emotionele tol was het niet waard. In plaats daarvan nam ik een weloverwogen besluit.
Ik stopte met betalen. Mijn kredietscore kelderde. Die daalde in acht maanden tijd met ongeveer 60 punten, terwijl de betalingsachterstanden zich opstapelden. De rekening werd wanbetaler, werd afgeschreven en uiteindelijk verkocht aan een incassobureau.
Het deed pijn om te zien alsof ik opzettelijk iets vernietigde wat ik zorgvuldig had opgebouwd. Maar het punt is dat deze lening nog jaren zou aanslepen. Op die manier zou ik tenminste geen $ 380 per maand verliezen en in een zwart gat vallen. Het incassobureau nam ongeveer zes maanden nadat ik was gestopt met betalen contact met me op. Op dat moment was het resterende saldo, inclusief kosten en rente, opgelopen tot ongeveer $ 13.000.
Ik onderhandelde over een schikking van $ 5.000, betaalde het in één keer af met een deel van de opbrengst van de verkoop van mijn huis en kreeg schriftelijke toestemming om de schuld als vereffend te markeren en binnen 90 dagen van mijn kredietrapport te verwijderen. De berekeningen vielen in mijn voordeel uit. Uiteindelijk betaalde ik ongeveer $ 9.000 over twee jaar, plus $ 5.000 voor de schikking.
In totaal $ 14.000 op een lening van $ 20.000 die nooit van mij was geweest. Mijn moeder kreeg $ 6.000 korting op haar keukenrenovatie dankzij mijn bereidheid om tijdelijk mijn kredietgeschiedenis aan te vechten. Mijn moeder heeft nooit iets gezegd over de gemiste betalingen, wat me alles vertelde wat ik moest weten. Ze hield het niet in de gaten en nam niet de moeite om te controleren of ik nog steeds haar last droeg.
De lening was voor haar geen optie meer toen ze haar droomkeuken renoveerde. Ik bewaarde de afwikkelingsbrief in mijn archiefkast als herinnering dat je soms dingen moet breken om ze te repareren. Rond dezelfde tijd werd Madisons activiteit op sociale media steeds chaotischer.
Ze ging van specifiek over mij klagen naar vage tirades plaatsen over toxische mensen, nepfamilieleden en narcisten die je in de steek laten wanneer je ze het hardst nodig hebt. Ze ontdekte psychologische terminologie en gebruikte die als een wapen, waarbij ze iedereen die het ooit met haar oneens was, diagnosticeerde met diverse persoonlijkheidsstoornissen.
Ze plaatste een lang bericht op Facebook met de titel « Mijn Waarheid », waarin ze haar versie van de gebeurtenissen beschreef. In haar verhaal was ik de jaloerse, controlerende oudere zus die haar altijd kwalijk nam dat ze mooier en populairder was. Leningen waarvoor ik mede had getekend, waren veranderd in geschenken die ik vrijwillig had gegeven, en nu nam ik ze wraakzuchtig terug.
De auto die ik had opgehaald, werd beschreven als iets dat ze in termijnen afbetaalde, een fictie die zo gedurfd was dat ik erdoor werd gegrepen. De reacties waren een mix van steunende vrienden die het niet beter wisten en een paar dappere zielen die onjuistheden in haar verhaal aanwezen. Een van haar voormalige collega’s schreef: « Maar heb je me niet verteld dat je zus alles heeft betaald en dat je de auto gewoon leende? » Madison verwijderde de reactie binnen enkele minuten en blokkeerde de persoon.
Ik zag dit allemaal vanuit mijn lockdownfeed en voelde een vreemde mix van medelijden en voldoening. Ze wilde zo graag het slachtoffer zijn dat ze een ingewikkelde alternatieve realiteit creëerde waarin niets haar schuld was en iedereen het probleem was. Mijn therapeut had me hiervoor gewaarschuwd. Mensen die nooit ter verantwoording zijn geroepen, doen er nu alles aan om het te vermijden. Ze zullen de geschiedenis herschrijven, bondgenoten werven en chaos zaaien.
Bemoei je er niet mee. Laat haar haar kant van het verhaal horen, en je blijft in de realiteit leven. Dat deed ik ook. Ik liet Madison het slachtoffer spelen voor een publiek dat het spektakel uiteindelijk zat zou worden. Ik concentreerde me op mijn echte leven, het leven dat ik in de echte wereld aan het opbouwen was, met echte gevolgen en echte successen.
Mijn vader en moeder verhuisden naar een klein huurappartement aan de andere kant van de stad. Madison verhuisde met hen mee. Natuurlijk gingen er geruchten door mijn hoofd dat ze mij bij elke gelegenheid de schuld gaven van hun moeilijke omstandigheden, en dat ze dat aan iedereen vertelden die maar wilde luisteren.
