Mijn vader was een advocaat met goede connecties. Wie zou mij nou geloven? En zelfs als iemand een paar maanden pleegzorg zou doen tot ik 18 werd, of erger, dan zou die interventie mislukken en me nog steeds in dat huis achterlaten met ouders die nog wraakzuchtiger zouden zijn. Echt, meneer Davis, alles is prima. Ik maak me alleen zorgen over mijn aanmelding voor de universiteit.
Hij knikte langzaam. Nou, mijn deur staat altijd open. Wat betreft die sollicitaties, heb je Northwestern al eens overwogen? Hun journalistiekprogramma is uitstekend, en ik denk dat je een goede kandidaat zou zijn voor hun studiebeurzen. Ik voelde een golf van dankbaarheid voor deze kleine erkenning van mijn werkelijke interesses. Hoewel ik wist dat ik nooit zou mogen solliciteren, begon ik te zoeken naar parttime banen die ik met het openbaar vervoer kon bereiken. Als ik stiekem wat geld kon sparen, kon ik me misschien een buskaartje en een eerste maand veroorloven.
Huur ergens na je afstuderen. Maar mijn vader maakte snel een einde aan dat plan. Je moet je concentreren op je studie, verklaarde hij. Toen ik aarzelend opperde dat ik bij de plaatselijke boekhandel wilde werken, wil ik niet dat je je laat afleiden door onzin over het minimumloon, terwijl je je juist zou moeten voorbereiden op de rechtenstudie. Mijn moeders alcoholgebruik verergerde in die tijd.
Ik vond lege wijnflessen verstopt in de papierbak, onder ander afval, of verstopt achter haar tuinspullen in de garage. Sommige avonden was ze coherent en koel kritisch. Andere avonden sprak ze onduidelijk en werd ze óf huilerig aanhankelijk óf gemeen, zonder enige tussenweg.
Ze leek me steeds meer als concurrent te zien dan als haar kind, dat venijnige opmerkingen maakte over mijn jeugd of uiterlijk. Op haar ergste avonden moedigde ze de woede van mijn vader actief aan door vermeende overtredingen die ik overdag had begaan, aan te wijzen. Op een middag zag mijn gymlerares, juffrouw Ramirez, blauwe plekken op mijn rug toen ik me omkleedde voor de les.
Ik was onvoorzichtig geweest en had de littekens vergeten die mijn vader twee dagen eerder had achtergelaten toen hij me tegen de trapleuning had geduwd. Sophia, wacht even, zei ze terwijl de andere meisjes naar de gymzaal liepen. Hoe ben je aan die blauwe plekken gekomen? Ik ben gevallen tijdens een wandeling met mijn nichtjes dit weekend. Ik ben van een rotsachtig stuk van het pad gevallen. Ze keek sceptisch.
Het lijken geen vallende blauwe plekken. Het lijkt alsof iemand je pijn heeft gedaan. Nee, echt. Ik ben gewoon onhandig. Altijd al geweest. Vraag het maar aan iemand. Ik forceerde een lach, en baalde ervan hoe makkelijk de leugens nu kwamen. Ze drong niet verder aan, maar ik merkte dat ze me daarna aandachtiger gadesloeg.
Het was zowel troostend als beangstigend om te weten dat iemand op me lette. Mijn vriendschap met Olivia werd steeds moeilijker te onderhouden. Mijn vader begon te vermoeden dat ze te veel wist dat ze een potentiële bedreiging vormde voor het imago van de familie. « Dat meisje van Bennett lijkt een slechte invloed op je te hebben, » merkte hij op nadat hij me had verboden een studiesessie bij haar thuis bij te wonen.
« Haar ouders zijn gescheiden, weet je, een gebroken gezin, gebroken waarden. » De ironie van zijn uitspraak zou lachwekkend zijn geweest als het niet zo tragisch was geweest. Ons thuis was veel meer gebroken dan dat van Olivia ooit zou kunnen zijn. Toen kwam de ontdekking die alles zou veranderen. Ik was op zoek naar een nietmachine in het kantoor van mijn vader, een kamer die ik normaal gesproken niet zonder toestemming mocht betreden.
In een halfopen lade zag ik een hotelbon. Dat was op zich niet ongebruikelijk, aangezien mijn vader vaak op reis was voor zijn werk, maar de data trokken mijn aandacht. Hij had beweerd dat weekend in Chicago te zijn voor een conferentie, maar het hotel lag in Boston, op minder dan 20 minuten rijden van ons huis.
