De volgende dag kwam Lan me opzoeken. Ze keek me aan, haar ogen twijfelend, haar stem trillend:

— « Nam… vergeef me. Ik weet dat je al eerder gevoelens had, maar we waren allebei jong. Ik hou heel veel van je, maar ik had niet gedacht dat we samen zouden zijn. Het leven leidt ons… Uiteindelijk ben ik bij mijn vader. Ik wil je geen pijn doen. »

Ik stopte, sloot mijn ogen en vouwde mijn handen samen:

— « Ik zei toch dat ik het niet wilde, maar ik heb voor mijn vader gekozen. Weet je wel hoeveel pijn dit doet, duizend keer meer? »

Lan huilde en omhelsde haar buik alsof ze de baby beschermde. Toen ik die scène zag, voelde ik haat en verdriet, woede en hulpeloosheid tegelijk.

Die avond zocht ik de oude la op waar ik de brief van mijn moeder bewaarde. Het bekende handschrift verscheen:

— « Nam, ik wens je alleen maar toe dat je met vriendelijkheid leeft, van mensen houdt en je familie waardeert. Als je ooit weer verder kunt, vergeef hem dan en laat hem niet in de steek. »

Mijn tranen stroomden over de hele pagina. Mijn hart was gebroken en gered tegelijk.

Op de trouwdag stond ik buiten de deur en keek naar mijn vader in zijn eenvoudige pak, naar Lan in haar witte jurk, die zachtjes over haar buik streek. Mijn hart klopte sneller. Ik wilde naar binnen rennen en « Nee! » roepen, maar mijn voeten voelden aan de grond genageld.

Uiteindelijk heb ik alleen een envelop achtergelaten:

— « Ik kan je niet zegenen, maar ik kan je ook niet haten. Ik ga weg, ik hoop dat je gelukkig bent. »

Ik draaide me om en liep weg. De bruiloftsmuziek galmde achter me en elke stap leek op mijn eigen hart te trappen.

Mijn jeugd, mijn familie, alles stortte in op dat moment.