« Ik verspil niets, » zei ik kalm maar vastberaden. « Ik kan het. Ik zal het doen. »
Een vader praat met zijn dochter | Bron: Midjourney
Hij schoof zijn stoel naar achteren en stond op. Hij liep naar de voordeur. Hij opende die.
« Wil je een bastaardkind opvoeden met een blutte jongen? » mompelde hij, zijn blik gericht op de straat achter de veranda. « Ga het dan zelf maar doen. »
Dat was het. Geen geschreeuw. Geen vragen. Slechts één zin die alles beëindigde.
Ik was zeventien. En plotseling was ik dakloos.
Een tienermeisje in nood | Bron: Midjourney
Mijn vader, een bekende zakenman en eigenaar van een succesvolle keten van autoreparatiewerkplaatsen, schonk mij nooit enige aandacht.
Geen telefoontje. Geen cent. Ik denk niet dat hij ooit naar me gezocht heeft.
Voor hem maakte ik mijn bed op. En hij liet me er gewoon in liggen, hoe koud of kapot het ook was.
De vader van mijn baby hield het ook niet lang vol. Twee weken nadat ik het huis van mijn vader had verlaten, belde hij me niet meer terug. Hij had beloftes gedaan, me verteld dat hij me zou steunen, dat hij zou doen wat nodig was. Maar beloftes betalen geen luiers. Of huur. Of ziekenhuisrekeningen.
Een zwangere vrouw in het ziekenhuis | Bron: Pexels
Dus ik heb het zelf maar gedaan.
Ik vond een vervallen studio aan de rand van de stad. Er zaten kakkerlakken in de muren en de verwarming werkte alleen als hij dat wilde, maar hij was van mij. Ik werkte ‘s nachts als schoonmaker van kantoorgebouwen. Overdag vulde ik de schappen in een supermarkt tot mijn buik te dik werd en mijn rug het begaf.
