« En we zijn blij dat jullie er allebei zijn, » zei Patricia, terwijl ze zich al omdraaide. « Jessica, lieverd, vertel meneer Chen over je meest recente zaak. »
Jessica keek op, haar glimlach perfect geoefend. « O, Olivia, ik had je niet gezien. Zie je er niet… comfortabel uit? » Haar ogen gleden langs mijn jurk. « Mam vertelde net iedereen over mijn promotie tot senior associate – de jongste in de geschiedenis van het bedrijf. »
Papa kwam dichterbij en trok aan zijn stropdas. « Papa, » vroeg ik, « waarom zit ik niet naast je? »
Hij schraapte zijn keel. « Patricia vond dat Jessica vooraan moest zitten, omwille van het fonds. Ze heeft connecties die kunnen helpen. Je begrijpt het wel. Het zijn zaken. »
Marcus’ telefoon trilde opnieuw. Hij keek even naar het scherm en even dacht ik een tevredenheid op zijn gezicht te zien.
« Kom op, » fluisterde ik. « Laten we gewoon naar tafel 12 gaan. »
Verbannen naar tafel 12
Tafel 12 voelde als de uiterste rand van de kamer. Om ons heen zaten vijf andere leraren te wiebelen in hun mooiste outfits. Het tafelkleed was van polyester, niet van zijde.
« Derde klas, toch? » vroeg mevrouw Chen, een wiskundelerares op de middelbare school. « Ik hoorde dat je Leraar van het Jaar bent geworden. »
“Dat heb ik gedaan,” zei ik terwijl ik een glimlach probeerde te creëren.
« Dat is geweldig, » antwoordde ze. We wisten allebei dat « geweldig » niet hetzelfde was als VIP.
Aan de andere kant van de kamer bleef Patricia Jessica voorstellen aan donateurs en bestuursleden. Binnen een kwartier telde ik dat papa Jessica aan twaalf mensen voorstelde. Hij liep twee keer langs onze tafel zonder te stoppen.
Marcus’ telefoon lichtte op. Ik ving een glimp op: BEVESTIGING ONTVANGEN. KLAAR WANNEER JIJ DAT BENT.
« Wat is dat? » fluisterde ik.
