De beveiliging deed een stap. David Chen stak zijn hand op. « Laat hem praten, » zei hij.
« TechEdu, » vervolgde Marcus, « bestaat om scholen te ondersteunen die vaak over het hoofd worden gezien. Het bedrijf is opgericht door iemand die opgroeide met het zien van zijn moeder die lesgaf op een openbare school – in het weekend, met haar eigen geld voor schoolspullen, geen erkenning. »
De zaal werd stil. Zelfs de obers bleven stilstaan.
Die oprichter beloofde zichzelf dat hij, wanneer hij de middelen had, leraren zou eren. Niet met fotomomenten, maar met echte steun.
Marcus keek mijn vader recht aan. « Mensen zoals Olivia – die laat opblijven, plannen maken voor elk kind en potentieel zien – verdienen meer dan een plaatsje achterin. »
Papa slikte. « Wat is je punt? »
« Mijn punt is dat de financiering van TechEdu een meerwaarde heeft. Het contract is heel duidelijk over wie de leiding moet nemen: professionals uit de klas. »
David Chen typte nu woedend.
Marcus pakte zijn telefoon. « Paragraaf 7.3: Fondsbeheer moet prioriteit geven aan actieve docenten. Paragraaf 7.4: Bestuursfuncties moeten een afspiegeling zijn van diverse onderwijsachtergronden, met voorkeur voor huidige docenten. » Hij keek op. « Zal ik doorgaan? »
Jessica lachte flauwtjes. « Dit is belachelijk. »
« Ik suggereer niets, » zei Marcus. « Ik lees een bindend contract dat jullie team zes weken geleden heeft geaccepteerd. »
Papa pakte Davids telefoon en scande het document. Zijn gezicht werd bleek.
« Bovendien », voegde Marcus toe, « als deze voorwaarden worden genegeerd, kan TechEdu de financiering intrekken. »
Patricia staarde. « Jij hebt ons in de val gelokt. »
« Nee, » zei Marcus kalm. « We waren transparant. Je ging er gewoon van uit dat je de details kon omzeilen. »
Jessica stond op. « Dit gaat over juridische interpretatie. »
