Aan de VIP-tafel stond David Chen op om de rol van het bestuur uit te leggen: beslissen hoe bijna een half miljoen dollar per jaar aan lerarenbeurzen besteed zou worden. Ik voelde pijn in mijn borst. Dat geld zou kunnen worden gebruikt voor boeken, assistenten, training en behoud. In plaats daarvan hoorde ik Jessica tegen iemand zeggen: « We geven prioriteit aan leiderschapsontwikkeling en bestuurlijke vooruitgang. »
Geen schoolspullen. Geen verlichting van burn-outs. Niet wat mijn studenten en collega’s het hardst nodig hadden.
Mijn telefoon trilde: VERTROUW ME. ER GAAT IETS BELANGRIJKS GEBEUREN. KIJK NAAR DAVID CHEN.
Ik keek de kamer rond op zoek naar Marcus. Ik kon hem niet zien.
« Je maakt een scène »
Ik kon daar niet langer blijven zitten. Ik liep naar de VIP-tafel.
“Papa, we moeten praten.”
‘Niet nu,’ zei hij op de toon die kinderen in de gangen doet stilstaan.
« Ja. Nu. »
« Je maakt een scène, » zei Patricia met een stem als koud glas.
“Die positie was mij beloofd,” zei ik kalm.
“Omstandigheden veranderen,” mompelde papa.
« Welke omstandigheden? Mijn prijs? Mijn masterdiploma? Mijn tien jaar in de klas? »
Jessica lachte even. « Het beheren van een miljoenenfonds vergt meer dan alleen goede bedoelingen. »
“Het vereist begrip van echte klaslokalen,” antwoordde ik.
« Daarom zoeken we iemand met echte ervaring », zei Patricia lief.
« Ik geef elke dag les aan achtentwintig kinderen, » zei ik. « Ik koop spullen van mijn eigen salaris. Ik werk zestig uur per week voor veertigduizend. Hoeveel echter wil je het hebben? »
