Toen: “Met onmiddellijke ingang trekt TechEdu alle financiering uit het Hamilton Education Fund in.”
Papa stormde naar voren. « Dat kan niet – we hebben een contract! »
« Je hebt de wet overtreden door een bestuurslid zonder toestemming te benoemen, » antwoordde Marcus. « Dat had je advocaat moeten opmerken. » Zijn blik schoot naar Jessica. « O, ja. »
Hij draaide zich om naar de zaal. « We richten een nieuwe stichting op: de Olivia Hamilton Excellence in Teaching Foundation . Vijf miljoen dollar, geleid door echte docenten, ten dienste van echte klaslokalen. »
De leraren achterin stonden op. Applaus brak los als een golf. Telefoons lichtten op met een snel oplopende hashtag: #TeachersDeserveRespect .
De nasleep in realtime
De toezeggingen vlogen in het rond. « Tienduizend uit ons noodfonds, » riep de lokale vakbondsleider. « Twintigduizend van de Oudervereniging, » voegde een andere stem eraan toe. Met TechEdu dollar voor dollar erbij passeerden we binnen enkele minuten de grens van een half miljoen.
Jessica’s telefoon rinkelde en rinkelde. Ze nam één telefoontje op, haar gezicht was leeg. « Dat was de managing partner. We moeten het reputatierisico bespreken. »
David Chen stapte naar voren. « Meneer Hamilton, Marcus, wat zijn uw bedoelingen met het nieuwe fonds? »
Marcus keek mijn vader nooit af. « Om middelen te gebruiken waar ze horen: in de klaslokalen. »
Een verslaggever drong dichterbij. « Is dit persoonlijk? »
« Het gaat om waarden, » zei Marcus. « Als je leraren niet respecteert, moet je de financiering ervan ook niet controleren. Zo simpel is het. »
David draaide zich naar mij om. « Mevrouw Hamilton, zou u de rol van oprichter en voorzitter op u willen nemen? »
Ik dacht aan mijn vader, die ineengedoken in zijn stoel zat; aan Patricia, verstijfd van angst; aan Jessica, die ongemakkelijke telefoontjes afhandelde. Ik keek naar Marcus – mijn stille verdediger.
“Ik accepteer.”
