Alleen ter illustratie.
Eerst kon ik haar niet aankijken. Maar toen barstte ze in snikken uit in een klapstoel.
Toen ging moeder naast haar zitten en hield zachtjes haar hand vast.
“Praat met ons, lieverd,” zei ze.
En Stacey opende eindelijk haar verhaal.
« Ik ben depressief geweest », gaf ze toe.
Ik ben maanden geleden mijn baan kwijtgeraakt. Ik heb gelogen en gedaan alsof het goed met me ging. Maar dat is niet zo. Ik kom amper mijn appartement uit. Ik scroll online door ieders gelukkige levens en voel me onzichtbaar.
Tranen rolden over haar wangen. « Ik wilde je dag niet verpesten. Ik wilde gewoon even het gevoel hebben dat ik ertoe deed. »
Alleen ter illustratie.
Haar pijn was rauw en echt.
Opeens veranderde mijn woede in bezorgdheid.
« We gaan je helpen, » zei mama. « Vanaf morgen. »
En dat hebben we gedaan.
Stacey begon de week erna met therapie bij Dr. Martinez. Ze gaat er regelmatig heen en werkt aan zichzelf. Ze heeft een nieuwe baan gevonden, slikt haar medicijnen en praat twee keer per week met me.
Het is bijna een jaar geleden. We bouwen onze band langzaam weer op.
Die dag was hartverscheurend. Maar als het mijn zus uit de duisternis heeft gehaald, was het misschien niet helemaal een verlies.
