Die nacht ging ik met een glimlach naar bed. Ik had de jurk goed in het zicht, mijn familie was om me heen en alles was klaar.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker van opwinding. Ik sloop naar beneden om nog eens naar mijn jurk te kijken.
Maar het was weg.
De hanger hing leeg aan de plafondventilator. Mijn hart kromp ineen.
« MAM! » schreeuwde ik. « Mijn jurk – hij is weg! »
Alleen ter illustratie.
Ze rende naar beneden, haar krulspelden nog in haar haar. Haar gezicht werd bleek toen ik naar de lege hanger wees.
« Misschien heeft iemand het verplaatst? » vroeg ze hoopvol.
Het hele huis begon koortsachtig te zoeken. Kasten, slaapkamers, wasruimte – niets. Jake controleerde zelfs de achtertuin.
Iedereen was in de war en bezorgd. Iedereen… behalve Stacey.
Ze was weg. Mam zei dat ze vroeg was vertrokken om een vriendin te bezoeken.
Om niet uit elkaar te vallen, koos ik voor een oude gebroken witte galajurk die ik in mijn kast vond. Het voelde niet goed, maar ik had geen keus.
Twee uur later stond ik achter in de kerk, gekleed in die reservejurk, en probeerde te glimlachen.
