Er viel een ongemakkelijke stilte aan tafel. Nathan, nog steeds vredig, probeerde de stemming te verlichten.
Een man aan een restauranttafel, glimlachend | Bron: Midjourney
“Hé, heb ik je ooit verteld over de keer dat Cora en ik gingen wandelen en verdwaalden?”
Terwijl Nathan het verhaal begon, viel mijn moeder me op. Ze knikte subtiel goedkeurend.
De rest van de avond verliep aangenamer. Toen ik vertrok, nam Evelyn mij apart.
“Cora, ik weet dat we ons gedrag niet ongedaan kunnen maken,” zei ze, “maar ik hoop dat je ons de kans geeft om de zaken op te lossen.”
Ik keek haar even aan. « Ik wil het wel proberen, als jij dat ook wilt. »
Ze knikte serieus. « Dat is het. En…bedankt dat je ons wakker hebt gemaakt. We hadden het nodig. »
Een vrouw praat buiten een restaurant | Bron: Midjourney
Terwijl Nathan en ik naar huis liepen, draaide hij zich naar mij om. “Het was een heel diner.”
Ik lachte. « Het is waar. »
« Weet je, » zei hij, « ik word elke dag meer en meer verliefd op je. »
Ik glimlachte en voelde dat de spanning van de afgelopen weken eindelijk verdween. « Ik ook, Nathan. Ik ook. »
Hij zweeg even en zei toen: « Het spijt me van mijn ouders. Ik had moeten zien hoe ze jou behandelden. »
Ik schudde mijn hoofd. « Het is niet jouw schuld. Ze waren voorzichtig om nooit openlijk onbeleefd te zijn als jij in de buurt was. »
Een vrouw lacht tevreden terwijl ze rijdt | Bron: Midjourney
“Toch,” hield hij vol, “had ik er meer op moeten letten. Maar ik moet vragen… waarom heb je me niet eerder verteld over het bedrijf van je familie?”
Ik zucht. « Ik wilde er zeker van zijn dat je van me hield om wie ik was, niet om het geld of de status van mijn familie. En bovendien… ik denk dat ik gewoon wachtte op het juiste moment. »
Nathan knikt. « En voor de volledigheid, ik zou van je houden, zelfs als je helemaal blut was. Dat weet je toch? »
Wordt vervolgd op de volgende pagina 👇
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
