veiligheid voor beide meisjes die wel veilig zijn, maar Sarah kan zichzelf niet veilig houden vanwege de angst.
Ziekenhuizen zouden plaatsen van leven en veiligheid moeten zijn, maar één fout in de documentatie bracht bijna een einde aan haar vertrouwen.
Die avond, terwijl ze Olivia in slaap wiegde in hun rustige huis in de buitenwijk, fluisterde Sarah tegen haar man: « We zijn dit nooit vergeten, Mark. »
– Ze is van ons, maar het is mogelijk om anders te zijn. Ze heeft chronische… altijd ontwikkeld.
En hoewel er vrede in huis heerste, wist Sarah dat dat moment in het ziekenhuis – Emily’s trillende stem, het telefoonscherm, de twee bedden – haar de rest van haar leven zou achtervolgen.
