Toen ik eindelijk thuiskwam, voelde ik me duizelig maar hoopvol. Het huis rook naar citroenreiniger en Lisa had mijn favoriete kippensoep gemaakt.
Kippensoep in een kom | Bron: Pexels
Na een dutje ging ik naar boven om mijn reistas uit te pakken. Toen merkte ik dat er iets mis was. Het sieradendoosje stond niet op de commode. Ik opende alle lades en keek zelfs onder het bed. Ik vond niets.
Ik ging naar beneden en probeerde mijn stem kalm te houden. « Lisa, weet jij waar mijn sieradendoosje is? »
Ze keek verward op van de keukentafel. « Het hoort toch op je dressoir te staan? »
« Ze is weg. Ik heb overal gezocht. »
Een overstuur vrouw | Bron: Pexels
Ze stond meteen op en volgde me naar boven. We draaiden de kamer om, keken in kasten, achter boeken, onder Winstons bed. Nog steeds niets.
« Denk je niet dat het verplaatst is tijdens het schoonmaken? » vroeg ze, terwijl ze op haar lip beet. « Misschien heeft Nick het ergens veiliger neergelegd? »
Ik zweeg even. Mijn maag kromp ineen, maar ik knikte.
Ik bleef hem overal in huis zoeken, totdat ik een dag later besloot om het rechtstreeks aan mijn schoonzoon te vragen.
Een vrouw in nood | Bron: Freepik
Nick was buiten in de garage en deed alsof hij iets onder de motorkap van zijn afgeragde truck aan het repareren was. Toen hij me zag, veegde hij zijn handen af en glimlachte.
« Hé, mam. Wat is er? »
« Nick, » zei ik, terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg, « weet jij waar mijn sieradendoosje is? »
Haar glimlach verdween een beetje. « Je sieradendoosje? »
Een man aan het werk in een garage | Bron: Pexels
« Ja. Die houten op mijn dressoir. Die is weg. »
Hij aarzelde even en haalde toen zijn schouders op. « Ik dacht dat je zei dat we wat oude spullen konden verkopen. Ik had het geld nodig en… ik dacht dat je het wel zou begrijpen. »
Mijn oren suisden. Ik voelde mijn hart in mijn nek kloppen.
Mijn vermoedens werden uiteindelijk bevestigd.
Een radeloze vrouw | Bron: Midjourney
Tussen de andere « oude spullen » waar hij naar verwees op de dag dat hij naar de platencollectie en het meubilair vroeg, bleken het toevallig mijn sieraden te zijn! Ik had kleine, persoonlijke sieraden die ik in de loop van mijn leven had verzameld, maar ze waren niet opvallend; elk exemplaar was een herinnering.
Ik had een parelmoeren broche van mijn moeder, een gouden medaillon van mijn vader, de trouwringen van mijn man en mij, andere edelstenen en het kroonjuweel: het kleine diamanten hangertje dat mijn man me gaf voor ons 30-jarig jubileum. Al deze items zijn onvervangbaar.
Een kleine diamanten hanger | Bron: Unsplash
Ik had ze bewaard in een met fluweel bekleed houten doosje op mijn kaptafel, vlak naast een ingelijste foto van onze trouwdag. Ik had geen alarm, geen afgesloten kluis, alleen vertrouwen, maar dat was nu aan diggelen.
« Heb je mijn sieraden verkocht? » Mijn stem was bijna een gefluister.
« Ze waren niet erg waardevol, hè? » zei hij snel. « Het waren gewoon… oude munten. Kijk, er is de laatste tijd veel vraag naar. Ik dacht niet dat het veel zou uitmaken. »
Ik was sprakeloos. Mijn schoonzoon bood geen excuses aan en toonde geen berouw. Hij had de weinige spullen die ik echt koesterde verkocht en had niet eens de moeite genomen om mijn toestemming te vragen!
Sieraden in een pandjeshuis | Bron: Pexels
Lisa liep rond in de garage terwijl Nick aan het praten was.
Ze schrok. « Nick! Je hebt er niet eens om gevraagd! »
