💔De bruiloft die nooit doorging
Toen ik Daniela ontmoette, was hij druk bezig met zijn banketbakkerij, zijn telefoon en een portemonnee die duidelijk zijn dag zou verpesten. Zijn creditcards lagen verspreid over een van de kant-en-klare cafés aan de rand van Brighton Hill. Ik knielde neer om hem te helpen.
« Dank je, » zei hij blozend. « Ik beloof dat ik normaal gesproken niet zo’n rommeltje maak. »
Ik glimlachte. « Het is oké. Chaos houdt van goed gezelschap. »
Dat was een begin.
Daniel had een vriendelijke aanwezigheid – als een zee-aanwezigheid voor iemand die gewend is een storm te trotseren. Ik herinner me de kaneel in mijn latte. Hij vroeg of ik thuis was gekomen. Ik mag zijn warmte nooit verdienen.
Na jaren met mannen voor wie liefde als een proefperiode was, voelde Daniel zich veilig. Als een stabiele aanwezigheid.
Na drie dates vertelde hij me tijdens een pastamaaltijd: « Ik heb een zoon. Evan. Dertien jaar oud. Mijn moeder vertelde het hem toen hij acht was. Sindsdien zijn we samen. »
« Ik wil je graag ontmoeten, » zei ik.
Zijn ogen lichtten op. « Echt? Hij is bang voor de belangrijkste vrouwen. »
« Ik ren niet weg, » grapte ik. « Tenzij je me een reden geeft. »
🧃Een ongemakkelijk begin.
Evan was beleefd. Te slim. Elke oplossing is geleerd, elke blik is compleet. Hij sprak me aan met « mevrouw », en ik hield mijn antwoord « ja » of « nee » achter. Een fort, versterkt door manieren.
Daniel zei: « Ik had gewoon tijd nodig. »
Dus ik gehoorzaamde. Ik zette door. Ik loste het op.
Een regenachtige novemberavond brak aan. Daniel verbood me om naar hetzelfde restaurant te gaan waar we ooit hardop hadden gelachen om verbrande crème brûlée. Hij was overstuur en had tranen in zijn ogen. Ik was het met hem eens.
Toen we het aan Evan vertelden, mompelde hij: « Gefeliciteerd », maar ik beschouwde het als vooruitgang.
Dat was het niet.
