Ik weet dat ik dit niet verdien. Ik wilde je alleen laten weten dat ik nu begrijp wat je hebt gedaan, wat je voor me hebt opgeofferd. Het spijt me dat ik je nooit heb bedankt, Tyler. Ik heb het drie keer gelezen, er een week over nagedacht en toen pas teruggeschreven. Tyler, bedankt voor je excuses. Ik accepteer ze. Je hebt gelijk dat je me als vanzelfsprekend beschouwt, maar je bent ook pas 18.
De meeste achttienjarigen beseffen niet ten volle welke offers volwassenen voor hen brengen. Dat is normaal. Je was niet gekwetst door de onderschatting van je studiefonds. Je was gekwetst door het feit dat je me publiekelijk afwees toen ik met een cadeau kwam, en je moeder het aannam. Dat moment liet me zien dat ik geen deel uitmaakte van het gezin. Ik was de kostwinner. Nuttig om de rekeningen te betalen, maar vervangbaar als je niets nodig had.
Ik vergeef je, maar ik ben niet langer je vader. Niet omdat ik boos ben, maar omdat je duidelijk hebt gemaakt dat dit niet is wat je wilt. Ik hoop dat je studie aan het community college goed verloopt. Ik hoop dat je je weg vindt. En ik hoop dat je leert de mensen die belangrijk voor je zijn te waarderen voordat je ze van je afstoot. Michael, hij heeft nooit gereageerd. Een jaar na de scheiding verloofde ik me.
Haar naam was Diana, en ze was projectmanager bij een technologiebedrijf. Kinderloos, nooit getrouwd, intelligent, onafhankelijk, ze had mijn redding niet nodig. We ontmoetten elkaar via een wandelgroep en begonnen drie maanden na onze scheiding met daten. We namen de tijd. Toen ik haar vertelde over Tyler en het studiefonds, luisterde ze zonder oordeel. “Heb je er spijt van?” vroeg ze.
Nee, ik vind het echt jammer dat het gebeurd is, maar ik heb er geen spijt van dat ik mezelf verdedigd heb. Hij was achttien, nog maar een jongen, oud genoeg om in het leger te gaan, oud genoeg om te stemmen, oud genoeg om contracten te tekenen, oud genoeg om te begrijpen dat woorden gevolgen hebben. Ze dacht erover na. Wat zou jij gedaan hebben als hij die dag op het feest zijn excuses had aangeboden? Ik weet het niet.
Ik had hem waarschijnlijk een laptop gegeven. Ik had waarschijnlijk het studiefonds voortgezet. Het ging dus niet om het geld. Het ging nooit om het geld. Het ging erom dat hem voor 53 mensen werd verteld dat ik geen familie was, en dat zijn moeder instemmend knikte. Dat is terecht, toch? Ja. Handelingen hebben gevolgen.
Hij heeft dit op de harde manier geleerd. Twee jaar na de scheiding kwam ik Lauren tegen bij Target. Ze stond in de rij bij de kassa. Ik ging naar binnen. We keken elkaar in de ogen. Ze zag er ouder en vermoeider uit, met grijs haar en rimpels rond haar ogen. ‘Michael’, zei ze. ‘Lauren’. Een ongemakkelijke stilte. ‘Hoe gaat het met je?’, vroeg ze. ‘Goed. Gaat het goed met jou?’ Weer stilte. ‘Het gaat beter met Tyler’, zei ze.
Hij studeert volgend voorjaar af aan NOVA en gaat daarna naar George Mason. Dat is goed. Soms praat hij over jou, over wat hij verloren heeft – zijn studiefonds, zijn relatie. Ik antwoordde niet. Hij heeft een fout gemaakt, zei ze zachtjes. We hebben allebei een fout gemaakt. Ik weet het. Kun je ons ooit vergeven? Ik heb het al gedaan. Dus waarom? Vergeving betekent niet teruggaan in de tijd.
Het betekent loslaten en verdergaan. Haar ogen vulden zich met tranen. “Ik mis jullie. Ik mis niet wie ik was toen jullie bij me waren. Wat bedoel ik daarmee? Het betekent dat ik tien jaar lang nuttig ben geweest, rekeningen heb betaald, feestjes heb gepland, een toekomst heb opgebouwd voor een kind dat niet van mij was. En net toen ik daarvoor erkenning nodig had, maakten jullie me allebei duidelijk dat ik vervangbaar was. Dat bedoelden we niet.”
Je dacht toch niet dat ik weg zou gaan? Ik liep richting de ingang. Michael, riep ze me na. Ik stopte en draaide me om. Het spijt me. Ik weet het. Is er nog een kans? Nee. Ik ging de winkel in en liet haar bij de kassa achter.
