De volgende dag ontmoette ik Dmitrievitsj. Ik legde de situatie uit en vroeg hem toestemming om onze samenwerking, die tot dan toe geheim was gehouden, tijdens het aanstaande evenement te onthullen. Alexander Dmitrievitsj luisterde aandachtig en knikte toen instemmend.
« Soms moet er publiekelijk recht geschieden, Mario. Ik begrijp hoe belangrijk dit voor je is, en ik geef je toestemming om onze overeenkomst op het juiste moment openbaar te maken. Ik zal zelfs blij zijn als dat gebeurt. »
De dag van het evenement brak aan. Deze keer arriveerde ik bij Imperial in een formele, elegante zwarte jurk, met een innerlijk zelfvertrouwen dat ik nog nooit eerder had ervaren. Een bekende beheerder begroette me bij de ingang.
Ze was een beetje verrast me te zien en zei snel: « Goedenavond, Maria Andreyevna. Je familie zit al aan tafel.
« Zal ik je even naar huis begeleiden? Dank je wel, ik kan het wel, » antwoordde ik kalm en liep de gang op. Mijn familieleden en een paar gasten zaten aan een grote tafel. Mijn vader keek, zoals altijd, verward en gespannen.
Svetlana zag me als eerste. Haar uitdrukking veranderde even, maar keerde snel terug naar haar gebruikelijke hooghartige glimlach. « Mashenka, wat een verrassing, » zei ze luid. « Heb je eindelijk besloten ons te verrassen? We hebben een klein, apart tafeltje voor je klaargezet, zodat je comfortabel kunt zitten. »
Ik voelde de blikken van de gasten op me gericht en opnieuw werd mijn gezicht rood van schaamte, maar ik herstelde me snel. « Dank je, Svetlana, maar ik heb geen aparte tafel nodig, » zei ik zelfverzekerd en kalm. Ze trok een wenkbrauw lichtjes op en haar stem werd wat koeler.
« Schatje, » dring ik aan. « Dit is tenslotte een speciale avond voor Ksenia, en ik wil niet dat iemand zich ongemakkelijk voelt. » Deze woorden ontlokten wat gegrinnik aan tafel.
Ksyusha draaide haar champagneglas rond met een tevreden glimlach en keek me minachtend aan. « Mam, laat haar zitten waar ze wil, als ze dat echt wil. » Hoe dan ook, we zitten straks te praten over serieuze zaken die Masha niet begrijpt.
Vragen die ik niet begreep. Ik stelde ze kalm, terwijl ik een stap naar voren zette. Nu waren alle ogen op mij gericht.
Ik haalde diep adem en zei luid genoeg zodat iedereen aan tafel het kon horen: « Ik denk dat we eerst met de eigenaar moeten overleggen. » Svetlana lachte.
« Alexander Dmitrievitsj maakt zich niet druk om de zitplaatsen. Maar als je zijn aandacht wilt trekken, kun je het proberen, hoewel ik het niet aanraad. » Ik had het niet over Alexander Dmitrievitsj.
Ik antwoordde kalm. Op dat moment kwam Alexander Dmitrievich zelf naar onze tafel toe, vergezeld door de beheerder en de restaurantmanager. « Goedenavond, Maria Andrejevna, » begroette hij me hartelijk en wendde zich onmiddellijk tot de beheerder.
« Is de tafel klaar voor onze partner? » « Natuurlijk, Alexander Dmitrievich, alles zoals u hebt gevraagd, » antwoordde de beheerder, terwijl hij me beleefd toelachte. Een doodse stilte daalde neer aan tafel. Svetlana verbleekte en Ksyusha hield op met glimlachen en keek me vol verbazing aan.
« Wat is hier aan de hand? » vroeg mijn vader langzaam, terwijl hij van mij naar Dmitrievich keek. Ik deed nog een stap naar voren en antwoordde kalm, terwijl ik me tot Svetlana en Ksyusha wendde. « Ik wil graag mijn nieuwe zakenpartner, Alexander Dmitrievich, officieel voorstellen… »
Vorige week tekenden we een overeenkomst waarmee mijn bedrijf en ik mede-eigenaar werden van een restaurant van de Imperial-keten. En als ik me goed herinner, zal dit diner plaatsvinden in een van mijn restaurants. De schok op de gezichten van mijn dierbaren was onbetaalbaar.
Svetlana liet het glas vallen, dat met een harde klap op de grond spatte. Ksyusha was sprakeloos en opende en sloot herhaaldelijk haar mond, zonder een woord uit te kunnen brengen. « Maar dat is onmogelijk! » wist ze uiteindelijk uit te brengen.
« Onze overeenkomst met u. Uw aanbod is een week geleden afgewezen, » onderbrak Dmitrievitsj hem vriendelijk maar vastberaden. « Ik werk liever met eerlijke mensen. »
« Maria, je hebt me niets verteld! » zei mijn vader plotseling, verward en schuldig tegelijk. « Ben je ooit geïnteresseerd geweest in wat er in mijn leven gebeurde, pap? » vroeg ik zachtjes, terwijl ik hem recht in de ogen keek. « Het is nu te laat om nog iets te veranderen. »
« Ik wilde je alleen even laten weten dat dit verhaal voorbij is. » Ik draaide me om en liep naar de uitgang, de verbijsterde gezichten van mijn familie achter me latend. Voor het eerst in jaren voelde ik me volledig bevrijd van de last van vernedering en verwachting.
Nu wist ik zeker dat ik ze me nooit meer pijn zou laten doen. Sasha stond al buiten in haar auto op me te wachten. Zodra ik voorin zat, keek ze me bezorgd aan en vroeg:
« Dus, hoe is het gegaan? » « Alles goed? » Ik haalde diep adem en voelde de spanning van de afgelopen dagen, zelfs jaren, eindelijk afnemen. « Weet je, Sasha, alles is precies gegaan zoals ik had gedroomd, » zei ik opgelucht, en glimlachte voor het eerst in lange tijd. « Ik denk dat ze zich nog lang zullen herinneren dat ik niet langer hun slachtoffer ben. »
We lachten allebei en Sasha startte de motor. Toen we wegreden bij het Imperial Restaurant, keek ik niet eens om. Ik had de goedkeuring of acceptatie van de familie die me al die jaren had genegeerd en vernederd, niet meer nodig.
Vandaag kreeg ik iets nog belangrijkers: een gevoel van eigenwaarde en de zekerheid dat ik op de goede weg was. De volgende ochtend werd ik wakker met een gevoel van buitengewone lichtheid en vrede. Natuurlijk was de pijn van het gesprek met mijn vader van gisteren niet helemaal verdwenen, maar voor het eerst in mijn leven voelde ik een duidelijk onderscheid tussen het verleden en het heden…
