Mijn stiefmoeder haatte me altijd zonder reden, maar ze vertelde me dat ze stervende was en gaf me de sleutels van een motelkamer met een briefje waarop stond: « Het spijt me. » – Verhaal van de dag

Ik ging naast hem zitten en pakte zijn hand. « Wat is er gebeurd? » vroeg ik hem zachtjes.

Rob haalde zijn schouders op en veegde een traan weg. « Ze zei dat ze nog maar een paar maanden had. Misschien minder. »

“Oh mijn God… Kunnen ze iets doen?” vroeg ik.

« Nee, » antwoordde hij.

En ik denk dat hij het niet langer kon volhouden – hij omhelsde me en begon te huilen. Ik streelde zijn rug, niet wetende wat ik anders moest doen.

Hoewel ik Carla niet mocht, was ik geen monster. Ik had medelijden met haar en nog meer met Rob.

De volgende dag namen we allebei verlof en gingen we naar Carla’s huis om haar te steunen. Ze lag in bed, zwak en bleek, had moeite met ademhalen en kon nauwelijks praten.

« Ik moet je iets vragen, » zei Carla tegen Rob.

« Alles, » antwoordde hij en ging naast haar zitten.

« Ik wil dat je bij mij intrekt. Ik kan dit niet alleen. Ik heb hulp nodig. »

Ik verstijfde, wachtend op zijn antwoord. Hij zou het zeker niet zomaar accepteren. Wij waren ook een gezin. We waren van plan een kind te krijgen.

“Tuurlijk,” zei Rob.

Ik schrok me rot voordat ik het doorhad. Rob en Carla keken me allebei aan. Ik schraapte mijn keel en zei: « Rob, kunnen we even praten? »

Hij knikte en we liepen de gang in. Rob deed zachtjes de deur achter ons dicht.

« Is er iets? » vroeg Rob.

« Hoe kon je ermee instemmen om hier zomaar te komen wonen? » vroeg ik.

« Wat wil je nog meer dat ik doe? » antwoordde Rob.

“Ik weet het niet, misschien komt ze wel bij ons wonen,” opperde ik.

« Ik heb het haar gisteren gevraagd. Ze zei dat het te moeilijk zou zijn om met jou samen te wonen. Ze kan de stress op dit moment niet aan, » legde Rob uit.

« Dus je gaat hier zomaar op eigen houtje wonen? » vroeg ik.

« Elison, ik heb geen keus. Mijn moeder is ziek. Ze heeft hulp nodig, » dringt Rob aan.

« Meen je dat nou serieus? En wij dan? En onze babyplannen? » vroeg ik.

« Hou toch op met zo egoïstisch te zijn, » snauwde Rob, en mijn wenkbrauwen gingen ongelovig omhoog. Zijn telefoon ging. « Het is werk, » zei hij, en liep weg om op te nemen.

“Elison!” riep Carla vanuit haar kamer.

“Ja?” antwoordde ik toen ik binnenkwam.

« Ik weet dat ik al die jaren niet de beste stiefmoeder ben geweest, maar nu ik op mijn sterfbed lig, wil ik je iets geven, » zei Carla.

“Zeg dat alsjeblieft niet,” fluisterde ik.

“Doe de la van het nachtkastje open,” zei ze tegen me.

Ik deed wat ze me zei en vond een motelsleutel en een klein gevouwen briefje. Er stond: « Het spijt me. »

« Wat is er? » vroeg ik.

« Het is de sleutel voor een motelkamer hier niet ver vandaan. Ga er over drie dagen heen, dan zul je alles begrijpen, » antwoordde Carla.

“Oké,” zei ik en legde de sleutel en het briefje weg.

Diezelfde dag verhuisde Rob. Ik hielp hem de laatste tassen naar Carla’s huis te dragen.

« Weet je zeker dat je dit wilt doen? » vroeg ik hem.

« Elison, begin er alsjeblieft niet over. Ik hou zo veel van je, en ik vind het vreselijk dat we uit elkaar gaan wonen. Maar mijn moeder heeft me nu nodig, » zei Rob.

« Oké, » fluisterde ik en kuste hem gedag. Toen ging ik terug naar huis, waar niemand op me wachtte.

De volgende drie dagen kon ik niet stoppen met denken aan de sleutel die Carla me had gegeven. Ik kon niet wachten om te ontdekken wat me in die kamer te wachten stond. Wilde ze echt alles goedmaken?

Eindelijk was het zover. Na mijn werk ging ik meteen naar het motel, vond snel mijn kamer en deed de deur open.

Ik had alles verwacht, maar dit niet. Een simpele motelkamer. Niets bijzonders. Ik controleerde de badkamer. Ik liep drie keer rond. Niets viel me op. Totdat ik het knipperende licht van de vaste telefoon in de kamer zag.

Er was een voicemail. Ik drukte op play en herkende de stem meteen. Het was Carla.

Als je dit hoort, dan heeft mijn plan gewerkt, en er is niet veel tijd meer voordat jij en Rob uit elkaar gaan. Ik haatte je al lang voordat je Rob ontmoette. Wil je weten waarom? Je onzorgvuldige moeder heeft mijn leven verwoest.

We waren beste vriendinnen totdat ze de man van wie ik hield, afpakte. De man die je vader werd.

Ze verwoestte alles voor me, dus ik zorgde ervoor dat ik haar leven verwoestte… en het jouwe. Ik was de advocaat van je vader.

Ik heb hem geholpen de volledige voogdij over je te krijgen. Hoewel het pijnlijk was om te zien, heb ik het gedaan. Ik heb tegen je moeder gezegd dat je haar haatte en dat ze niet eens contact met je moest opnemen.

Ik heb er alles aan gedaan om te voorkomen dat Rob met je zou trouwen, maar het is me niet gelukt. Dus nu hoef ik alleen nog maar te doen alsof ik ziek ben en Rob voor me te laten zorgen. Ik zie jullie huwelijk met eigen ogen uiteenvallen.

En als je dat eenmaal gedaan hebt, aarzel dan niet om die kamer te huren. Hij is net zo waardeloos als jij. Het enige waar ik spijt van heb, is dat ik het niet eerder heb gedaan.

Ik zat daar in shock. Hoe kon iemand zo wreed zijn? Ik kon niet wachten. Ik móest Rob dit bericht laten zien.

Ik stuurde hem een berichtje. Hij nam niet op. Ik belde hem. Niets. Dus ik had geen andere keus dan naar Carla te gaan.

Toen Rob de deur opendeed en mij zag, kwam hij naar buiten zodat we konden praten.

« Gaat het wel? Je ziet er… slecht uit, » zei Rob tegen me.

« Je moeder gaf me de sleutel van een motel. Ze heeft een voicemailbericht achtergelaten op de vaste lijn. Ze zei dat ze zich ziek voordeed om onze bruiloft te verpesten. Omdat mijn moeder mijn vader van haar had afgepakt, » legde ik uit.

« Elison, dat klinkt gek, » mompelde Rob.

« Kom mee. Ik zal het je laten zien, » smeekte ik.

« Oké, ik vertel het even aan mijn moeder, » zei hij.

« Nee. Vertel haar niet waar we naartoe gaan, anders verwijdert ze misschien het bericht, » waarschuwde ik.

« Ik zeg wel dat ik naar de winkel ga, » stemde Rob in.

“Oké,” stemde ik toe.

We reden naar het motel en ik opende de deur met trillende handen. We