Mijn stiefdochter gaf me een auto voor mijn 55e verjaardag – toen ik het handschoenenkastje opende werd ik bleek
De tekeningen waren eenvoudig en lief, ze gaven ons kleine gezinnetje weer. Ik herkende mezelf daar, altijd getekend met een brede glimlach. De actiefiguurversie van mij werd ‘Mama’ genoemd.
Een tekening van een kind | Bron: Pexels
Op elke tekening waren we samen bezig met alledaagse dingen zoals bakken of tuinieren, en ze hadden allemaal hetzelfde onderschrift: ‘Mama en ik.’
Tranen welden op in mijn ogen toen ik de situatie besefte.
Al die jaren dacht ik dat ik slechts een stiefmoeder was, iemand die Emily tolereerde. Maar deze tekeningen waren het bewijs dat zij mij als haar moeder beschouwde. Dat ze vanaf het begin van mij hield.
“Emily, deze tekeningen… Ik weet niet wat ik moet zeggen. »
« Ik heb altijd van je gehouden, mam, » zei ze.
Een jonge vrouw in een auto, glimlachend | Bron: Midjourney
“Ik wist gewoon niet hoe ik het moest zeggen. Ik had het gevoel dat ik mijn biologische moeder verraadde als ik jou ook ‘mama’ noemde. Maar je bent er altijd voor me geweest, en ik wil dat je weet dat ik je als mijn moeder beschouw. Dat heb ik altijd gedaan. »
Ik was sprakeloos. Toen kwamen de tranen en omhelsden we elkaar stevig, terwijl we huilden en lachten tegelijkertijd. Al die jaren van onzekerheid, alle muren tussen ons, leken in een oogwenk af te brokkelen.
Een vrouw die lacht | Bron: Midjourney
De rest van de avond hebben we over van alles en nog wat gepraat. Zijn angsten, mijn twijfels en alle momenten die we samen deelden, betekenden meer voor ons beiden dan we ons realiseerden.
Het was alsof er een last van mijn schouders viel en ik voelde me voor het eerst echt Emily’s moeder.
