Het gesprek begon zoals elk ander, maar er was een onuitgesproken begrip tussen ons – een stilzwijgende erkenning van de delicate balans die we beiden in stand hielden. Ik beantwoordde vragen nauwkeurig, putte uit mijn uitgebreide ervaring en presenteerde een visie voor de toekomst van het bedrijf. Maar onder de professionele uitwisseling lag een subtiele spanning, als een diplomatiek schaakspel waarbij één verkeerde zet een heel imperium ten val kon brengen.
Toen het gesprek op natuurlijke wijze ten einde kwam, leunde Damian achterover in zijn stoel en daalde er een peinzende stilte neer in de kamer.
‘Chloe,’ zei hij langzaam, zijn woorden zorgvuldig kiezend, ‘ik ben me ervan bewust dat de omstandigheden buiten dit kantoor de zaken ingewikkelder kunnen maken.’
Ik keek hem recht in de ogen. « Ik ben hier vandaag omdat ik geloof in het potentieel van Solstice Innovations en in mijn vermogen om een significante bijdrage te leveren, » antwoordde ik, waarbij ik mijn kwalificaties benadrukte in plaats van de onuitgesproken dreiging die in de lucht hing.
