Mijn broer steunde haar, en mijn ouders kozen zijn kant – totdat ze beseften wat ik al had gedaan. Toen begonnen ze me constant te bellen.
Mijn schoonzus heeft de PS5 van mijn zoon kapotgemaakt omdat hij hem niet met haar zoon wilde delen. Mijn broer nam het voor haar op.
Mijn schoonzus heeft de PS5 van mijn zoon kapotgeslagen omdat hij hem niet met hem wilde delen. Mijn broer nam het voor haar op en mijn ouders kozen zijn kant. Toen ze beseften wat ik had gedaan, belden ze me in paniek op.
Oké, Reddit. Pak er even een hapje bij, want je staat op het punt te horen over een ernstig familiedrama. Mijn schoonzus heeft de PS5 van mijn zoon – een verjaardagscadeau – kapotgemaakt omdat haar kleine ettertje hem per se wilde hebben. Mijn broer was het niet eens met mijn reactie en ineens was ik de boosdoener. Toen ze de gevolgen beseften, werden ze woedend.
Mijn naam is Ronnie, ik ben 45 jaar oud en ik ben een man. Dit verhaal speelde zich een jaar geleden af op het achtste verjaardagsfeestje van mijn zoon Milo.
Mijn vrouw is vier jaar geleden overleden. Aan een hersenaneurysma. Op een ochtend was ze bezig met het ontbijt, viel flauw en is nooit meer bijgekomen. Ze liet me achter met een vijfjarig kind en de organisatie van een begrafenis, nog voordat ik me realiseerde dat ze er echt niet meer was.
Sindsdien proberen Milo en ik onze weg te vinden. Ik run een bedrijf in commercieel vastgoedbeheer, dat mijn grootvader is begonnen zodat ik er voor hem kon zijn. We ontbijten samen. Ik breng hem naar school. Na het huiswerk spelen we videogames. Hij is een goede jongen – rustig, attent en hij vraagt niet veel.
Na de dood van zijn moeder maakte hij een periode door waarin hij nauwelijks sprak. Het duurde bijna een jaar voordat hij zich weer normaal begon te gedragen. Videospelletjes werden zijn passie. Ze gaven hem iets om zich op te concentreren, naast de enorme leegte die zijn moeder had achtergelaten.
Mijn oudere zus, Haley, is na de begrafenis praktisch drie maanden bij ons ingetrokken. Ze is 48, nooit getrouwd geweest en heeft haar eigen accountantskantoor. Ze regelde dingen die ik niet aankon. Ze pakte de kleren van mijn vrouw in, beantwoordde telefoontjes van condoleances en zorgde ervoor dat Milo te eten kreeg. Ze hield van Milo alsof hij haar eigen zoon was. Dat doet ze nog steeds. Hij noemt haar tante Haley, maar eigenlijk is ze een tweede moeder voor hem.
Dit is wat je moet weten over mijn familie. Ik heb twee broers en zussen: Haley, die praktisch een engel is, en Drew, mijn jongere broer, die 41 is. Drew is acht jaar geleden met Zoe getrouwd. Ze hebben een zoon, Colton, die nu acht is – dezelfde leeftijd als Milo.
Vanaf het moment dat Drew en Zoe elkaar ontmoetten, behandelden mijn ouders hen als royalty. Drew kon niets verkeerd doen. Zoe, hoewel ze een materialistisch monster was, werd behandeld als de prinses van de familie. En Colton? Die jongen leek wel van goud gemaakt.
Zoe nienawidziła mojej żony od pierwszego dnia. Z czystej zazdrości. Moja żona była pielęgniarką pediatryczną – inteligentną, miłą, wręcz ciepłą. Zoe pracowała w biurze nieruchomości swojego ojca, praktycznie nic nie robiąc i zarabiając sześciocyfrową kwotę. Nie mogła znieść, że moja żona była tak bardzo zauważona na spotkaniach rodzinnych. Nie mogła znieść, że ludzie chcieli rozmawiać z moją żoną, podczas gdy rozmowy z Zoe przypominały negocjacje z zakładnikiem.
Na pogrzebie mojej żony Zoe pojawiła się w markowych ciuchach. Cały czas siedziała w telefonie. Ani razu nie przytuliła Milo. Kiedy ludzie dzielili się wspomnieniami, Zoe głośno pytała Drewa, kiedy wychodzą, bo miała umówioną wizytę u manikiurzystki. Haley o mało jej nie wyrzuciła.
Po śmierci mojej żony faworyzowanie się nasiliło. W zeszłym roku moi rodzice zapłacili Drewowi, Zoe i Coltonowi za dwutygodniowy pobyt na Arubie. Kosztowało ich to co najmniej 15 000 dolarów. Kiedy Milo zapytał, czy moglibyśmy pojechać na wakacje, mama odpowiedziała: „Może w przyszłym roku. Pieniądze są napięte”. Trzy tygodnie później bez powodu kupili Coltonowi komputer do gier za 4000 dolarów.
Na siódme urodziny Milo moi rodzice dali mu kartę podarunkową o wartości 25 dolarów do baru szybkiej obsługi. Nawet nie wpisali jej na kartkę. Miesiąc wcześniej zorganizowali dla Coltona przyjęcie z wynajętym dmuchanym zamkiem, iluzjonistą i tortem na zamówienie. Zaprosili 40 dzieci. Wydali co najmniej 5000 dolarów.
Oto, co w Zoe pogarszało sytuację: wręcz zachęcała Coltona do brania rzeczy od Milo. Podczas rodzinnych obiadów, jeśli Milo miał coś, czego Colton chciał – zabawkę, deser, cokolwiek – Zoe kazała Coltonowi to po prostu wziąć.
„Podziel się ze swoim kuzynem” – mówiła do Milo tym sztucznym, słodkim głosem, podczas gdy Colton chwytał, co tylko chciał.
Gdyby Milo protestował, nazwałaby go egoistą. Moi rodzice nie odzywali się ani słowem, tylko patrzyli, jak to się dzieje. Drew puszczał to mimo uszu. Stał tam, kiedy jego żona znęcała się nad moim dzieckiem, i nic nie mówił. Czasami wręcz ją popierał, mówiąc Milo, że powinien być bardziej hojny dla rodziny.
To od faceta, który pożyczył ode mnie 10 000 dolarów dwa lata temu na biznes i nigdy nie oddał ani centa. Kiedy raz o tym wspomniałem, powiedział: „Rodzina nie prowadzi rachunków”. Zabawne, że to dotyczyło tylko sytuacji, gdy był winien pieniądze.
Sytuacja finansowa moich rodziców była trudna. Po sześćdziesiątce źle zainwestowali i w końcu zbankrutowali. Zainterweniowałem jakieś sześć lat temu. Mieszkali w wynajmowanym przeze mnie mieszkaniu i pobierali od nich 800 dolarów miesięcznie, podczas gdy stawka rynkowa wynosiła 2500 dolarów. Dodatkowo dawałem im 1000 dolarów miesięcznie, więc pokrywałem około 32 000 dolarów rocznie na ich utrzymanie.
Drew wist ervan, maar hij droeg er niets aan bij. Hij zei dat hij zijn eigen bedrijf aan het opzetten was – een soort cryptohandel, waarbij hij meestal geld verloor. Maar mijn ouders hebben hem nooit om hulp gevraagd. Ik was betrouwbaar, dus ik moest de rekening betalen, en Drew werd als het lievelingetje behandeld.
Haley probeerde herhaaldelijk met hen te redeneren, wees op vriendjespolitiek en waarschuwde hen dat Zoe een toxische invloed had. Ze knikten, beloofden beterschap, maar er veranderde niets. Uiteindelijk gaf Haley het op en concentreerde ze zich op het er zijn voor Milo en mij.
Ik heb drie jaar lang mijn mond gehouden. Ik bleef kalm toen mijn ouders Milo’s schoolactiviteiten vergaten, maar ik week geen moment van Coltons zijde. Ik schreef cheques voor de huur terwijl ik toekeek hoe ze mijn neefje verwendden. Ik hield mezelf voor dat ik me als een volwassene gedroeg.
Alles veranderde op Milo’s achtste verjaardag.
Milo werd 8 op een zaterdag in september. We waren al weken bezig met het plannen van zijn feestje. Hij vroeg al maanden om een PlayStation 5. Hij had elk filmpje erover gezien. Hij kende alle specificaties. Hij had het er constant over.
Het was duur: 650 dollar voor de console, plus nog eens 200 dollar voor extra controllers en een paar games. Maar ik heb er geld mee bespaard.
Ik heb een week voor de huisrenovatie besteed aan het versieren van het huis in zijn favoriete kleuren: blauw en zilver. Ik heb een gamehoekje in de woonkamer ingericht met schermen en poefjes. Ik heb pizza besteld bij een pizzeria waar Milo dol op was. En ik heb een taart gekocht in de vorm van een gamecontroller.
De gastenlijst was kort. Acht kinderen uit Milo’s klas, drie buren die aardig voor ons waren geweest, en familie. Ik had Drews ouders en familie uitgenodigd omdat ik nog steeds dacht dat ze tot elementaire fatsoenlijkheid in staat waren. Haley kwam natuurlijk ook. Ze had me de avond ervoor geholpen met alles te organiseren.
Terwijl we de slingers ophingen, vroeg ze me ronduit: “Weet je zeker dat je Zoe hier wilt hebben? Die vrouw is een ware hel, zelfs op een goede dag.”
‘Het is Milo’s verjaardag,’ zei ik. ‘Hij wil dat zijn neefje erbij is. Ik wil geen familieruzie op zijn verjaardag.’
Op de ochtend van het feest heb ik de PS5 ingepakt. Ik was van plan hem die na de taart te geven, als de andere kinderen weg waren. Laten we er iets bijzonders van maken.
Milo was al sinds zes uur ‘s ochtends door het huis aan het springen. Hij was zo opgewonden dat hij nauwelijks stil kon zitten.
De kinderen begonnen rond 14.00 uur aan te komen. Milo’s vriendjes gedroegen zich voorbeeldig. Ze speelden spelletjes samen. Mijn kind deed dat trouwens ook. De buren brachten leuke cadeautjes mee. Een van hen, een gepensioneerde lerares genaamd Helen, die mijn vrouw kende, gaf Milo een handgemaakte kaart en een cadeaubon voor een boekhandel. Ze vroeg hem naar school, luisterde naar zijn antwoorden en behandelde hem alsof hij heel belangrijk was.
Toen kwamen mijn ouders opdagen met de familie van Drew.
