Dochter, je bent de hardstwerkende en liefste schoondochter die ik ooit heb gekend. Ik laat je geen rijkdom na, maar ik hoop dat dit je zal helpen een beter leven te leiden. Geef de broers van je man niet de schuld, want ik heb er zelf voor gekozen dit aan jou over te laten – omdat je twaalf jaar voor me hebt gezorgd.
Tranen van dankbaarheid
Ik huilde ontroostbaar. Niet om het geld of het goud, maar om de liefde en acceptatie die hij me toonde. Ik dacht dat mijn offers slechts de plicht van een schoondochter waren. Maar Tatay Ramón liet me zien dat goede daden, zelfs zonder beloning, nooit verloren gaan.
Op de dag van de begrafenis waren er nog steeds gefluisterde geluiden te horen:
« Wat laat Ramón achter? Hij heeft niet eens een pensioen. »
Ik glimlachte alleen maar. Want niemand kende de ware erfenis die hij me naliet – niet alleen in spaargeld, maar ook in oprechte dankbaarheid en vertrouwen.
Mijn tweede vader
Elke keer dat ik dat oude kussen zie, denk ik aan Tatay Ramón. In mijn hart was hij niet alleen een schoonvader, maar een tweede vader die me de ware betekenis van opoffering, dankbaarheid en onvoorwaardelijke liefde leerde.
En elke dag die voorbijgaat, herhaal ik tegen mezelf: ik zal een beter, liefdevoller leven leiden, zodat zijn meest waardevolle erfenis nooit verloren zal gaan.
