Hun redenatie? « Onze zoon en uw man zouden dit gewild hebben. » Ik wilde meelevend zijn. Echt waar. Maar dit geld was niet meer van hem om te geven – het werd achtergelaten voor onze kinderen. Voor hun opleiding, hun welzijn, hun toekomst. Mijn schoonouders leken er niet om te geven. Toen ik vriendelijk weigerde, zei ik dat ik eerst de toekomst van de kinderen veilig moest stellen, en het schuldgevoel begon.
« Je bent egoïstisch, » siste mijn schoonmoeder op een avond door de telefoon. « Ze hebben het moeilijk! Ze zijn oud! Je brengt de nagedachtenis van je man in diskrediet! » De situatie escaleerde. Ze noemde me koud, hebzuchtig en harteloos. Ze begon erover hoe ze nu met een krap budget leefden en hoe mijn man zijn familie nooit de rug zou hebben toegekeerd.
De druk werd ondraaglijk. Telefoontjes, berichtjes en zelfs onverwachte bezoekjes aan mijn deur – haar ogen gezwollen van de tranen, of het nou echt was of nep, ik kon het niet meer zien.
