Twee ochtenden later reed er een verhuiswagen de oprit op en kondigde het team een geplande verhuizing van Bob en Janet naar Cedar Hills Assisted Living aan.
Hun gezichten werden bleek van schrik toen ze zagen dat hun spullen netjes in dozen in de garage waren verpakt.
Hun aarzelende bezwaren kwamen niet ver: mijn vader stapte naar voren, kalm en onbewogen.
« Je wilde dat ik weg zou gaan, » zei hij kalm. « Dus ik dacht dat je een eigen plek wel zou waarderen. En dit huis? Ik heb besloten het te verkopen. »
Bob en Janet waren zo verbijsterd dat ze er niet meer over konden praten. Ze vertrokken vernederd.
Een paar dagen later, nadat John hen ermee had geconfronteerd, boden ze nog botweg hun excuses aan, maar mijn vader had inmiddels al rust gevonden.
De verhuiswagen was slechts een slimme truc met hulp van een vriend, maar de boodschap was duidelijk.
Nu woont hij tevreden in een rustig huis met één slaapkamer en een tuinterras. Het huis is echt van hem en zijn waardigheid blijft intact.
