Het begon als een van die onuitgesproken familieproblemen waar iedereen wel van weet, maar niet over wil praten.
De rijke ouders van mijn man hadden de bekende gewoonte om hun portemonnee te ‘vergeten’ wanneer ze uit eten gingen – een handige misser waardoor anderen voor hun luxe maaltijden moesten betalen. Ik had het vaker meegemaakt dan ik kon tellen.
Dus toen ze mijn moeder uitnodigden voor haar verjaardag in een chique Italiaans restaurant, terwijl mijn man en ik weg waren, voelde ik een steek van bezorgdheid. Ik waarschuwde haar vriendelijk wat er zou kunnen gebeuren, maar ze glimlachte alleen maar en zei: « Lieverd, het is goed. Ik red mezelf wel. »
Die avond verliep alles precies zoals ik had gevreesd. Mijn schoonouders verwenden zich met eersteklas wijnen, visgerechten en decadente desserts die een koning waardig waren. Er werd gelachen en gepraat aan tafel totdat de rekening op tafel viel.
Toen kwam het bekende gemompel: gemompel over zoekgeraakte tassen, vergeten portemonnees en dringende boodschappen. Een voor een verdwenen ze weer, waardoor mijn moeder alleen achterbleef met een rekening van $ 1500. Maar ze gaf geen krimp. In plaats daarvan riep ze de ober, bestelde een tiramisu en vroeg om de manager te spreken.
Het toeval wilde dat de manager haar meteen herkende: hij was ooit haar basisschoolleerling geweest.
