Nasleep
Zes maanden gingen voorbij. Het proces was bruut maar kort. Het bewijsmateriaal dat Daniel en Kirill verzamelden was overweldigend.
Anton kreeg 10 jaar. Elizabeth kreeg er zes. Ze keerden zich tegen elkaar in de rechtbank en gaven elkaar de schuld van het complot. Het was zielig.
Ik ben van Anton gescheiden terwijl hij op zijn proces wachtte. Natuurlijk kreeg ik de volledige voogdij over het kind.
Ruslan, Antons voormalige baas, was ongelooflijk dankbaar. Hij bood me een baan aan bij zijn bedrijf – een echte baan, in de administratie, met een goed salaris. Hij zei dat hij iemand nodig had die eerlijk was.
Daniel… nou, Daniel en ik lunchten samen. Vaak. Hij zegt dat hij vanaf dag één wist dat ik bijzonder was, omdat ik niet instortte toen ik de waarheid hoorde.
Het gaat goed met mijn kinderen. Het was moeilijk uit te leggen waarom papa en oma « afwezig » waren. We vertelden ze dat ze iets verkeerd hadden gedaan en gestraft moesten worden, misschien in een hoekje, maar dan wel heel, heel lang.
Soms voel ik me schuldig. Soms vraag ik me af of ik gewoon stilletjes had moeten vertrekken.
Maar dan herinner ik me de blik op Elizabeths gezicht toen ze de deur dichtsloeg. Ik herinner me de foto van Anton met de woorden « Mijn Liefste » erop. En ik weet dat ik het juiste heb gedaan.
Ik heb het niet alleen overleefd. Ik heb er een einde aan gemaakt. En nu, eindelijk, kan mijn echte leven beginnen.
