De spreekkamer van de dokter was oogverblindend wit; te steriel voor het ongemak dat ik in mijn buik voelde.

De stoelen waren stijf en knelden tegen de zoom van haar trui, in een poging de weerspiegeling van haar schoonmoeder in de glazen apparaten niet te verzwakken.
« Dokter Sanders, » begon hij gladjes, haar stem kunstmatig zoet, « Maya heeft een brutale neiging tot… dramatiseren. Ze maakt zich te veel zorgen. De jongen heeft gewoon een lichte buikgriep. »

Ik moet blozen. Een jongen. Mijn zoon, Eli, gaf elke avond na het eten over. Zijn kleine handjes trilden; soms werd hij huilend wakker, doorweekt van het zweet. Ik smeekte haar om haar te laten begrijpen dat er iets mis was, maar Margaret hield vol dat het « een gedragsprobleem was, geen medisch probleem. »

Dokter Sanders kwam naar ons toe en krabbelde iets op een stukje papier. « Laten we Eli even langsbrengen voor een controle, oké? »

Toen Eli’s verpleegster naar de onderzoekskamer vertrok, bleef ze buiten. Margaret rende langs me heen, met haar benen gekruist, scrollend door haar telefoon alsof ze de baas was. De geur van lavendel – haar kenmerkende parfum – hangt in de lucht, zo doordringend dat ik er misselijk van word.

Minuten verstreken. Toen klonken er gedempte stemmen binnen, een moment van stilte, en de deur kraakte open. Dr. Sanders kwam naar buiten, zijn uitdrukking niet langer neutraal. « Mevrouw Blake, » zei hij zachtjes, « mag ik u onder vier ogen wat informatie geven? »

Margaret fronste. « Ik ben familie… »

“Ik beloof dat het niet lang duurt” – simpel maar beleefd.

Binnen lag Eli op de onderzoekstafel, met de resten van zijn knuffeldier in zijn handen. Dokter Sanders hurkte naast hem neer en sprak zachtjes: « Eli vertelde me iets over de kookkunsten van zijn grootmoeder. »

Mijn hart stond stil.