Mijn schoonmoeder werd wakker na twee dagen op de intensive care. Ze zei niets, staarde alleen maar naar het plafond. Haar ooit trotse, zelfverzekerde ogen toonden nu alleen nog maar leegte en spijt. Ik pakte haar hand en vroeg zachtjes: « Waarom heb je hem al het geld laten meenemen en laten vertrekken? » Ze perste haar lippen op elkaar en de tranen rolden over haar wangen: « Ik wist het… Ik wist dat hij niet van me hield. Maar ik dacht: als ik genoeg van hem hield, als ik genoeg om hem gaf… zou hij niet in staat zijn om me zo te bedriegen. » Ik was sprakeloos. Niemand gaf haar de schuld, maar die pijn… niemand kon het voor haar verdragen.
Vanaf die dag veranderde mijn schoonmoeder compleet. Ze droeg geen make-up meer, vermaakte zich niet meer met selfies maken of naar liefdesliedjes luisteren.
Ze werd kalmer, bedachtzamer en begon meer tijd met haar kleinzoon door te brengen. Ik zag haar eens stiekem haar tranen wegvegen toen ze haar kleinzoon hoorde zeggen: « Oma, vertel me een verhaaltje. » Het verhaal van mijn schoonmoeder is een aangrijpende herinnering: liefde kent geen leeftijd, maar als je de verkeerde persoon vertrouwt, kun je de prijs betalen met je trots en je gezondheid.
Soms is die prijs niet geld, maar de resterende jaren van je leven… waarin je spijt hebt.
