Mijn man Carlos was er fel tegen, maar ze werd boos en zei iets waar iedereen sprakeloos van werd: « Ik heb mijn hele leven opgeofferd voor mijn man en kinderen, nu wil ik voor mezelf leven. »
Nog geen twee weken later organiseerde ze een kleinschalige bruiloft. Zonder veel eten, zonder luidruchtige gasten. Slechts een paar vrienden en wat familieleden aan haar zijde.
Mijn man was boos, maar hij stemde met tegenzin toe. Hij wilde geen problemen veroorzaken.
Wat mij betreft, vanaf de dag van de bruiloft van mijn schoonmoeder voelde ik een vreemde onrust die ik niet kon beschrijven. Na de bruiloft trokken mijn schoonmoeder en « oom Hugo » in haar kamer.
Vreemd genoeg kwamen ze een hele week lang de kamer niet uit. Bij elke maaltijd moest ik op de deur kloppen om ze te roepen, maar het enige wat ik kreeg was een reactie van binnenuit: « Laat het hier maar liggen, dochter, ik eet het later wel op. » Ik begon me zorgen te maken.
Eerst dacht ik dat ze zich schaamde en niet naar buiten wilde uit angst voor geruchten. Maar op de achtste dag, toen het huis bijna geen eten meer had en haar kamer nog steeds dicht was, besloot ik toch naar binnen te gaan om te kijken wat er aan de hand was.
Het tafereel voor me schokte me. De kamer was donker, de gordijnen dicht. De lucht was benauwd en rook naar schimmel alsof er al lang niet gelucht was. Mijn schoonmoeder lag bewusteloos in bed, haar gezicht bleek, haar ogen diep ingevallen en haar mond droog.
En Hugo, haar jonge man, was niet in de kamer. Ik riep om mijn man. We brachten haar allebei snel naar het ziekenhuis.
Uit de testresultaten bleek dat ze uitgeput, ernstig uitgedroogd en lichamelijk verzwakt was. De dokter voegde eraan toe: « De familie zou beter op moeten letten. De patiënt heeft al dagen niets gegeten of gedronken; het is erg gevaarlijk. » En wat is er met Hugo gebeurd? Hij was spoorloos verdwenen. Mijn man pakte trillend de telefoon van zijn moeder en controleerde haar banktransacties. De spaarrekening van bijna 800.000 peso was slechts drie dagen na de bruiloft leeggehaald. Al het trouwgoud dat ze in de kluis bewaarde, was ook verdwenen.
Mijn schoonmoeder werd wakker na twee dagen op de intensive care. Ze zei niets, staarde alleen maar naar het plafond. Haar ooit trotse, zelfverzekerde ogen toonden nu alleen nog maar leegte en spijt. Ik pakte haar hand en vroeg zachtjes: « Waarom heb je hem al het geld laten meenemen en laten vertrekken? » Ze perste haar lippen op elkaar en de tranen rolden over haar wangen: « Ik wist het… Ik wist dat hij niet van me hield. Maar ik dacht: als ik genoeg van hem hield, als ik genoeg om hem gaf… zou hij niet in staat zijn om me zo te bedriegen. » Ik was sprakeloos. Niemand gaf haar de schuld, maar die pijn… niemand kon het voor haar verdragen.
Vanaf die dag veranderde mijn schoonmoeder compleet. Ze droeg geen make-up meer, vermaakte zich niet meer met selfies maken of naar liefdesliedjes luisteren.
Ze werd kalmer, bedachtzamer en begon meer tijd met haar kleinzoon door te brengen. Ik zag haar eens stiekem haar tranen wegvegen toen ze haar kleinzoon hoorde zeggen: « Oma, vertel me een verhaaltje. » Het verhaal van mijn schoonmoeder is een aangrijpende herinnering: liefde kent geen leeftijd, maar als je de verkeerde persoon vertrouwt, kun je de prijs betalen met je trots en je gezondheid.
Soms is die prijs niet geld, maar de resterende jaren van je leven… waarin je spijt hebt.
