En op dat moment, woedend, stak mijn schoonmoeder haar hand op tegen me. Iedereen stond verstijfd – niemand had zo’n gebaar van haar verwacht.
Ik voelde me nederig tegenover de mensen die het dichtst bij me stonden. Tranen stroomden over mijn wangen, ik bedekte mijn gezicht met mijn handen om niet te hoeven schreeuwen.
Maar precies op dat moment, daar, voor de ogen van iedereen, deed ik iets onverwachts, iets waar ik geen seconde spijt van heb gehad. En het was het waard.
Toen ze haar hand opstak, voelde ik alsof iedereen om haar heen stil was geworden. Er klonk geen gelach, geen gefluister, zelfs geen zucht. Alleen de ogen van de gasten waren op ons gericht. Even leek de tijd stil te staan.
Op dat moment brak er iets in me. Jaren van vernedering, harde woorden en kleine maar stekende opmerkingen stapelden zich op en explodeerden. En in plaats van passief te wachten op de slaap, stapte ik naar voren en greep haar pols vast.
« Genoeg! » zei ik met trillende maar vastberaden stem. « Ik zal nooit meer toestaan dat je me zo behandelt. Niet hier, niet in het bijzijn van de mensen van wie ik hou, nooit! »
De kamer viel stil. Ze staarde me ongelovig aan, alsof ze niet kon geloven dat ik de moed had om zo te reageren. Ik liet haar hand langzaam los, maar ik gaf niet op.
