« Ze bedoelt het goed, » antwoordde Daniel, terwijl we onze vingers in elkaar vouwden. « Geef haar een kans. Ze zal het niet verspillen om een taart aan te snijden. »
Mijn man. Altijd vol hoop. Hij geeft anderen nooit op, zelfs niet als ze spectaculaire sabotagedaden hebben gepleegd.
Die middag vond er in de achtertuin een minutieus gepland evenement plaats.
De randen waren versierd met roze en blauwe lekkernijen. Ik serveerde macarons in mooie kleurverlopen, cupcakes versierd met kleine neutrale vraagtekens en gratis mousserende drankjes.
Een taart in het midden. Een grote witte lekkernij die al onze wensen en verwachtingen vervulde.
Jenny, mijn schoonzus, is bevallen.
De taart was bedekt met witte glazuur, kleine suikervraagtekens en een leuke « Jongen of meisje? »-versiering. Hij zag er perfect uit.
Voor een kort, glorieus moment dacht ik dat we deze fase zonder problemen zouden doorstaan.
