Twee weken verstreken in gespannen stilte. Sandra bewoog zich als een onweerswolk door het huis. Papa probeerde de vredestichter te spelen, maar Sandra’s woede vulde elke kamer.
Die donderdagmiddag kwam ik thuis met mijn armen vol bruidsbloemen en zilverwerk. De voordeur viel achter me dicht. Ik wist meteen dat er iets mis was.
Een geschokte vrouw | Bron: Midjourney
De deur van de eetkamer stond open. Zonlicht stroomde door de ramen naar binnen. Maar er glinsterde iets op de houten vloer. Mijn hart stond stil toen ik het zag.
Kristalscherven bedekten de vloer als vallende sterren. De kostbare bril van mijn moeder lag in puin. Elk exemplaar vertelde een verhaal over geweld, haat en opzettelijke vernietiging.
Sandra stond daar met een bezem in haar hand. Haar gezicht toonde geen schaamte of spijt. Alleen tevredenheid.
« Oh, Jen! » hijgde ze theatraal. « Ik ben zo onhandig. Ik heb de hele kast omver gegooid op zoek naar iets. »
Ik stond daar, verbijsterd, en probeerde de omvang van zijn wreedheid te bevatten.
Glassplinters op een oppervlak | Bron: Pexels
« Ongelukken gebeuren, » vervolgde ze. « Ik denk dat sommige dingen niet voorbestemd zijn om lang mee te gaan. »
Ik draaide me om en rende weg. Mijn schoenen knarsten op de splinters. Elke stap brak mijn hart een beetje meer. Ik kon haar niet laten zien dat ik huilde. Ik wilde haar deze overwinning niet gunnen.
Die avond belde ik in tranen tante Marlene. Zij was de zus van mijn moeder. Zij was de enige die echt kon begrijpen wat ik verloren had.
« Sandra heeft de kristallen glazen van mama kapotgemaakt, » schreeuwde ik door de telefoon.
Er viel een stilte tussen ons. Toen klonk de stem van tante Marlene, veranderd.
“Jennifer, lieverd, ik heb je iets belangrijks te vertellen.”
» Wat ? »
��
Een oudere vrouw aan de telefoon | Bron: Midjourney
« Ik was vorige week bij je. Sandra was aan de telefoon met haar vriendin Nancy. Ze dacht dat ze alleen was. » Tante Marlene zweeg even. « Ze was van plan de kristallen te vernietigen. »
“Heeft ze het voorzien?”
Ze zei: ‘Als Jennifer iemand wil eren op deze bruiloft, dan ben ik het wel. Het is tijd om Alice’s dierbare herinneringen weg te doen.’
Woede vulde me. Dit was geen ongeluk. Dit was moord. De moord op de herinnering aan mijn moeder.
« Maar Jenny, » zei tante Marlene zachter. « Ik heb iets gedaan. Ik heb een set goedkope kristallen glazen gekocht bij de kringloopwinkel. Diezelfde dag heb ik ze weer ingeruild. »
Een set kristallen glazen op een tafel | Bron: Pexels
Ik hapte naar adem. « De kristallen glazen van mijn moeder… »
De echte kristallen glazen van je moeder staan veilig op zolder. En ik heb een kleine camera in je eetkamer neergezet. We hebben alles op video. Ik wist dat je zou bellen. Ik wilde je verrassen met de kristallen op je bruiloft, lieverd.
