Margaret was niet geschokt. « Leer je vrouw wat discipline. Ze is al veel te lang verwend. »
Emily’s ogen brandden van de tranen. Twee jaar lang had ze Margarets kritiek in stilte verdragen. Maaltijden werden nooit goed gekruid. Wasgoed werd niet goed gevouwen. Zelfs haar uiterlijk werd bekritiseerd als « te saai », « niet elegant genoeg ». En Ryan reageerde altijd op dezelfde manier: ze was stoer, maar ze had een goed hart. Ze zou er wel overheen komen.
Maar dit? Een emmer ijswater over haar hoofd gegoten? Dat was geen discipline. Dat was wreedheid.
Emily trilde, haar stem was vastberadener dan ze had verwacht. « Je hebt gelijk, » zei ze, terwijl ze Margaret aanstaarde. « Niemand zou tot twaalf uur in bed moeten blijven. En niemand zou in een huis moeten wonen waar ze niet gerespecteerd worden. »
Er viel een stilte in de kamer. Ryan verstijfde in de deuropening, verscheurd tussen zijn vrouw en zijn moeder. Voor het eerst veranderde Margarets gezichtsuitdrukking.
De confrontatie kwam niet uit het niets, maar escaleerde.
