Ik kon nauwelijks verwerken wat er net gebeurd was. Trillend en duizelig op bed zittend, dacht ik wanhopig: Hoe was dit gebeurd? Ik voelde woede, vernedering en ongeloof. Mijn man was al naar zijn werk vertrokken, waardoor ik voor mezelf moest zorgen in een web van nachtmerries die mijn leven leken te bepalen.
Als ik haar, mijn schoonmoeder, confronteer met haar schele ogen en een minachtende blik, schreeuwt ze terug en vertelt ze me hoe oneerlijk en wreed ze is, maar er is iets met me gebeurd. Misschien zou het een droom zijn dat als ik mijn mond zou houden, alles eindelijk beter zou worden. Misschien zou het een stemmetje in mijn hoofd zijn dat me eraan herinnert dat zijn moeder kon veranderen.
Maar op dat moment veranderde er iets in me. Het was duidelijk dat als ik bleef zwijgen, ik haar in stilte zou aanvallen omdat ze haar gedrag accepteerde. Ik zou voor mezelf moeten opkomen, niet alleen voor mijn eigen bestwil, maar ook om te proberen een beetje vrede in ons huis te bewaren.
Ik haalde diep adem en stond op, terwijl het water van mijn kleren in het water droop. « Ik begrijp dat dit jouw thuis is, » zei ik, terwijl ik probeerde zo kalm mogelijk te klinken. « Maar het is nu ook mijn thuis. Ik probeer me hier aan te passen en me aan mijn eigen regels te houden, maar het werkt twee kanten op. »
