« Het staat je goed, » zei ze na een lange pauze.
Ik heb niet geantwoord.
Ze zuchtte en legde haar schaar neer. « Ik had het mis, Mia. Wat ik deed was… het was onvergeeflijk. »
« Waarom heb je het dan gedaan? »
Haar schouders zakten in elkaar. « Omdat ik egoïstisch was. Omdat ik dacht dat die ring van onze familie was, en ik… » Ze zweeg en keek verlegen.
« En jij dacht niet dat ik familie was, » maakte ik haar zin af.
Ze knikte met tranen in haar ogen. « Ik had het mis. Peter heeft al twee weken niet fatsoenlijk tegen me gesproken, en Adam… nou ja, de manier waarop hij me aankeek toen hij erachter kwam… » Ze schudde haar hoofd. « Ik verwacht niet dat je me meteen vergeeft. Misschien nooit. Maar het spijt me. »
Ik bestudeerde zijn gezicht, op zoek naar een spoor van onoprechtheid. « Ik geef je de ring niet terug. »
Ze lachte met tranen in haar ogen. « Ik ben niet van plan het je te vragen. Ze is van jou, eerlijk gezegd. » Ze aarzelde even en voegde er toen aan toe: « En jouw plek in dit gezin ook. »
Tijdens het diner nam de spanning geleidelijk af. Diane deed zichtbaar haar best om me bij het gesprek te betrekken en stelde me vragen over mijn werk en mijn ouders. Later, toen we hielpen met afruimen, kwam ze naast me zitten.
« Ik dacht, » zei ze, haar stem zo zacht dat alleen ik haar kon horen, « misschien wil je ooit nog wat meer van de familiestukken zien. Er is een prachtige ketting die prachtig bij je ogen zou staan. »
Ik trok verbaasd een wenkbrauw op. « Misschien ooit. Als we er allebei aan denken. »
Ze knikte, begrijpend welke grens ik had gesteld. « Wanneer je er klaar voor bent. »
