Ik had nooit gedacht dat ik de aandacht zou trekken op mijn trouwdag – de belangrijkste was mijn eigen schoonmoeder. Maar Judith Whitmore was geen schoonmoeder. Ze was een meester in stille sabotage, en mijn bruiloft was haar favoriete tafereel.
Mijn naam is Ava, en mijn bruiloft met Daniel was niet zomaar een liefdesgelofte – het was een volwaardige inwijding in zijn familietraditie… Vooral Judith.
Ze had alles wat je van een voormalige schoonheid kon wensen: altijd elegant, altijd klaar voor de foto, en altijd klaar om « ooit, na de Miss Tri-State-verkiezing op hakken, dan je eindapparaat te zijn. »
En ze droeg wit op haar bruiloften.
Niet crème. Niet beige. Wit. Lang, glinsterend wit – alsof ze de bruid zelf was.
Voor het eerst was deze getuige aanwezig op Laura’s bruiloft, Daniels partner. Judith kwam de zaal binnen in een strakke jurk met parelaccenten en een stralende glimlach. Laura knipperde ongelovig met haar ogen. De foto’s waren te verbijsterd om ze eruit te halen. Judith wuifde het later lachend weg: « Ze droeg kant, schat. Ik droeg weer satijn. Appels en sinaasappels. »
Alleen ter illustratie
Niemand ontwikkelde het. Niemand durfde het.
Weer gebruikte ze het op de bruiloft van nicht Maja – dit keer in een getailleerde witte jumpsuit met een cape die zo dramatisch was dat het verbazingwekkend is dat ze geen windjack heeft gekozen. Daniel zuchtte opnieuw en verontschuldigde zich: « Het is gewoon mam. »
Maar toen Daniel ophing, met een breuk: deze keer niet.
