Dat gedeelte over de opleiding van de kinderen betekent dat ik geen zeggenschap heb over waar ze naar school gaan. Precies. Beatriz glimlachte tevreden. De kinderen van Valenzuela gaan naar specifieke scholen. Het is een familietraditie. Ik begrijp het. Adriana sprak kalm, hoewel de woede in haar keel brandde. En dat tweede punt over werk. Als je wilt werken, heb je onze toestemming nodig, legde Rodolfo uit. We kunnen Valenzuela geen baan laten aannemen die een negatieve invloed op het gezin zou kunnen hebben. Patricio keek op zijn telefoon.
Ze merkte het niet eens. Het kantoor rook naar gepolijst hout en oud geld. Portretten van voorouders. Valenzuela’s hingen aan de muren, allemaal met dezelfde air van superioriteit. Op dat moment begreep Adriana glashelder wat het experiment inhield. Patricio had een meisje uit de arbeidersklasse uitgekozen om te laten zien hoe progressief hij was, terwijl zijn familie ervoor zorgde dat ze haar plaats nooit vergat. “Heb je tijd nodig om hierover na te denken?” vroeg de advocaat, hoewel zijn toon suggereerde dat er niets was om over na te denken.
Een momentje. Adriana stond op. “Mag ik even naar het toilet?” “Natuurlijk, schat.” Beatriz wuifde met een met juwelen versierde hand. “Eerste deur rechts.” Adriana liep vastberaden door de gang. In de marmeren badkamer pakte ze haar telefoon en stuurde Julian Ibarra drie woorden: “Activeer alles nu.” Het antwoord kwam binnen enkele seconden. “Weet je het zeker?” “Zekerder dan ooit.” “Begrepen. Het imperium valt maandag.” Adriana waste haar handen en bekeek haar spiegelbeeld in de vergulde spiegel. Dezelfde vrouw die Julian zeven maanden eerder had ontmoet tijdens een juridisch seminar over de bescherming van bedrijfsactiva.
Hij gaf een lezing over hoe machtige families contracten manipuleerden om kwetsbare mensen te controleren. Toen kwam ze naar hem toe. “Ik denk dat ik uw diensten nodig heb,” zei ze. “Mijn vriend. Hij komt uit zo’n familie.” Julian keek haar aan met een blik die al te veel had gezien. De meeste mensen zoeken pas een advocaat zoals ik als het te laat is. Ik ben liever voorbereid. Hij gaf haar zijn visitekaartje. “Bel me als het misgaat.” De situatie ging inderdaad veel erger.
Beatriz sloot Adriana’s familie stelselmatig uit van de huwelijksplanning. Rodolfo maakte scherpe opmerkingen over zijn opleiding aan een openbare universiteit in vergelijking met Patricio’s Europese MBA. En Patricio, Patricio liet het gewoon gebeuren. Twee maanden geleden belde Adriana officieel met Julián. “Je moet de familie Valenzuela grondig onderzoeken.” “Hoe grondig? Alles: zakelijke transacties, belastingen, werknemers. Als er iets verdachts is, wil ik het weten.” Julián glimlachte aan de telefoon. “Geef me zes weken.” Wat hij ontdekte was schokkend: vijftien jaar lang systematische loondiefstal, miljoenen dollars aan belastingontduiking, frauduleuze contracten met zakenpartners.
Alles is gedocumenteerd, alles is vervolgd. Dit zal hen vernietigen, zei Julián. Ben je hier klaar voor? Ik ben klaar voor gerechtigheid. Nu, staand in de badkamer van de Valenzuela-residentie, haalde Adriana diep adem. Toen Patricio haar twee jaar geleden ten huwelijk vroeg, op een technologieconferentie waar ze haar software presenteerde, geloofde ze dat liefde klassenverschillen kon overstijgen. Wat naïef. Ze keerde terug naar haar kantoor. Alle drie keken haar aan met verschillende uitdrukkingen van ongeduld. “Sorry voor de vertraging,” zei Adriana, terwijl ze ging zitten.
‘Nog meer vragen?’ De advocaat pakte een pen. Nog eentje. Adriana wees naar de clausule over de verdeling van de bezittingen. ‘Er staat dat ik in geval van een scheiding geen recht heb op de bezittingen van de familie. Dit geldt ook voor de eigendommen die ik tijdens ons huwelijk heb gekocht. Als u die koopt met geld van de familie Valenzuela.’ ‘Ja,’ legde de advocaat uit, ‘maar ik neem aan dat dat in uw geval geen probleem zal zijn.’ Rodolfo grinnikte zachtjes. Beatriz verborg een glimlach achter haar hand.
Natuurlijk. Adriana pakte een pen. Geen probleem. Ze ondertekende zorgvuldig elke pagina en stelde af en toe vragen die naïef leken, maar in werkelijkheid een juridische dwangmaatregel inhielden. “Dit betekent dat ik geen bankrekening kan openen zonder toestemming. Er staat dat ik deze clausule over gepast gedrag moet lezen voordat ik op reis ga – wie bepaalt dat precies?” De advocaat antwoordde geduldig en neerbuigend. Rodolfo en Beatriz wisselden tevreden blikken. Patricio pakte de telefoon weer op. Toen Adriana de laatste pagina ondertekende, keek ze Beatriz recht in de ogen.
