Getekend, verzegeld, afgeleverd. Het huis is nu van mij. Ze boog zich naar me toe, haar geur, een walgelijke, kunstmatige geur, drong mijn ruimte binnen. « Ik denk dat het tijd is dat je verdergaat, Hattie. »
Een vrachtwagen rammelde de oprit op en mijn zoon, Matt, stapte uit, met een vertrokken gezicht door de aanblik. Zijn laarzen knarsten op het grind toen het dichterbij kwam, waardoor de rimpel in zijn voorhoofd nog dieper werd.
« Wat is er aan de hand, Jess? Eerst verlaat je het kantoor van de advocaat, en nu stuur je me dit rare berichtje? Wat is er aan de hand? » vroeg hij, terwijl hij Jessica en mij aankeek, met opeengeklemde kaken.
Ze rekte zich uit en stond eindelijk op, tevreden en comfortabel op haar duizelingwekkende hakken. Ik kreeg er rillingen van. « Zoals ik al zei, ik breng de nodige veranderingen aan, lieverd. En er zijn nog steeds dingen die je moet weten. »
Matts uitdrukking verhardde, alsof ik zoiets nog nooit had gezien. « Meer dan de spullen van mijn moeder door de tuin gooien? »
« Veel meer! » Jessica’s lach was schor. « Ik wil scheiden. »
Het woord bleef in de lucht hangen als de laatste spijker in een doodskist. Matt opende zijn mond, sloot hem toen weer, worstelend om het te verwerken. « Wat? Je meent het niet. »
« O, dat ben ik. » Haar stem klonk vol minachting. « Ik heb genoeg jaren in dit huis doorgebracht, me stikkend, met het gevoel dat ik er niet bij hoor, dat ik niet goed genoeg ben! » Ze gebaarde naar het huis. « Ik heb een nieuwe start nodig. »
« Je hebt geen recht… », begon ik, maar ze onderbrak me door minachtend haar hoofd te schudden.
« Ach, laat maar, Hattie. Je hebt me nooit in dit gezin gewild. Je keek vanaf het begin op me neer en veroordeelde me alleen maar omdat ik niet met een zilveren lepel in de pap was opgegroeid. Nou, nu krijg ik eindelijk wat ik verdien van jou. »
Matts gezicht veranderde van verbijstering in woede, zijn vuisten gebald. « Alles wat mijn familie over je zei, is waar, » zei hij met een lage, trillende stem. « Je bent echt een hebzuchtige heks. »
Jessica’s vernis was gebarsten.
« En jij bent een ruggengraatloos moederskindje! » riep ze uit. « Je verdedigt haar altijd, je zet haar altijd op de eerste plaats. » Ze grijnsde, terwijl ze met een perfect gemanicuurde vinger naar hem wees. « Dat is zielig. Je bent net zo kleinzielig als zij. »
« Durf niet zo over mijn zoon te praten! » Mijn stem verbrak de stilte, harder dan ik had bedoeld.
« Ik doe wat ik wil, Hattie. » Jessica zette haar handen in haar zij en keek tevreden. « En daar kunnen jullie beiden niets aan doen. »
« Eigenlijk wel, » vervolgde Jessica. « Schuif je spullen maar op MIJN gazon op voordat ik de politie bel en jullie allebei gearresteerd worden. »
Als je wilt doorgaan, klik op de knop onder de advertentie ⤵️
Advertentie
