« Ik doe wat nodig is. Dit is tenslotte nu mijn thuis. »
Een vrouw kijkt naar haar telefoon | Bron: Midjourney
Een koude knoop in mijn maag. « Jouw huis? Waar heb je het over? »
« Het lijkt erop dat je bij het voorlezen van het testament had moeten zijn. » Jessica hield een fris stukje papier omhoog en daar stond de handtekening van mijn vader, kristalhelder, onderaan. « Je vader wist blijkbaar wel wie hem het meest verdiende, hè? »
Ik wankelde en greep de autodeur vast voor steun. « Dit is onmogelijk. Papa zou nooit… »
« Oh, maar dat heeft hij wel gedaan. » Ze glimlachte, terwijl ze terloops haar perfecte manicure inspecteerde.
Verzorgde nagels | Bron: Pexels
« Getekend, verzegeld, afgeleverd. Het huis is nu van mij. » Ze boog zich naar me toe, haar parfum, een kunstmatige geur, vulde mijn ruimte. « Ik denk dat het tijd is dat je verdergaat. »
Een auto rammelde de oprit op en mijn zoon, Matt, stapte uit, zijn gezicht vertrokken terwijl hij het tafereel in zich opnam. Zijn laarzen knarsten op het grind toen hij dichterbij kwam, en de verwarring verdiepte zich in zijn wenkbrauwen.
« Wat is er aan de hand, Jess? Eerst ben je weggelopen van het advocatenkantoor, en nu stuur je me dit rare berichtje? Wat is er aan de hand? » vroeg hij, terwijl hij met opeengeklemde kaken van mij naar Jessica keek.
Een geschokte man | Bron: Midjourney
Ze rekte zich uit en stond eindelijk op, zelfvoldaan en comfortabel in haar torenhoge hakken. Ik kreeg kippenvel. « Zoals ik al zei, ik breng wat noodzakelijke veranderingen aan, lieverd. En eigenlijk is er nog iets wat je moet weten. »
Matts uitdrukking verhardde door een flits van iets wat ik nog nooit eerder had gezien. « Meer dan het feit dat je de spullen van mijn moeder door de hele tuin hebt gegooid? »
« Veel meer! » Jessica’s lach was scherp. « Ik wil scheiden. »
Een voldoende vrouw | Bron: Midjourney
Het woord bleef in de lucht hangen als de laatste spijker in een doodskist. Matts mond ging open en sloot zich weer terwijl hij probeerde het te begrijpen. « Wat? Je meent het niet. »
« O, dat ben ik. » Haar stem klonk minachtend. « Ik heb genoeg jaren in dit huis doorgebracht, me stikkend alsof ik er niet bij hoor, dat ik niet goed genoeg ben! » Ze gebaarde naar het huis. « Ik heb een nieuwe start nodig. »
« Je hebt geen recht- » begon ik, maar ze onderbrak me met een afwijzend gebaar.
Een boze vrouw | Bron: Midjourney
« O, hou toch op. Je hebt me nooit in dit gezin gewild. Je keek vanaf het begin op me neer en veroordeelde me alleen maar omdat ik niet met een zilveren lepeltje was opgegroeid. Nou, nu krijg ik eindelijk wat ik verdien van jou. »
