Aanvankelijk zei ze niets. Ze knielde neer, streek mijn natte haar uit mijn gezicht en legde haar hand op de mijne. Het was de eerste echte menselijke aanraking die ik in maanden voelde. Zonder een woord hielp ze me overeind, pakte mijn koffer en leidde me naar de huurauto. Geen vragen, geen oordeel. In de auto, met de verwarming loeiend, gaf ze me een thermosfles thee met honing en munt. Ik nam een slokje en voelde mijn eerste sprankje veiligheid sinds ik dit huis had verlaten.
« Je gaat met me mee, » zei ze toen we de snelweg op reden.
Ik knikte, niet omdat ik het ermee eens was, maar omdat ik me niet kon voorstellen ergens anders heen te gaan. Vivien was altijd al vuur geweest, en ik was water. Ze brandde als iemand haar pijn deed. Ik hield vol. Maar die nacht begon ik me af te vragen of overleven wel genoeg zou zijn.
De volgende ochtend opende ik mijn ogen en zag het lage plafond van een motelkamer buiten Tallahassee. Vivien was al aangekleed en bewoog zich geconcentreerd. « We moeten gaan, » zei ze, en ik volgde haar naar de parkeerplaats. De lucht was vochtig, zoals Florida altijd ruikt voor de middag.
Tien minuten later reed ze een tankstation binnen en kwam terug met een thermosfles verse koffie, een ontbijtsandwich en een aktetas. Eerst gaf ze me de aktetas. Binnenin stond een appartement te koop in Clearwater: twee slaapkamers, uitzicht op zee, volledig gemeubileerd. De prijs deed mijn maag samentrekken.
« Dit huis is van jou, » zei ze, terwijl ze naar de weg keek. « Ik heb het vanochtend gekocht. »
Mijn mond viel open voordat ik hem dicht kon doen. Ik hield de aktetas vast alsof hij uit elkaar zou vallen.
« Ik heb het geld al overgemaakt. Het staat op jouw naam. Geen hypotheek, geen trucjes. »
Ik sloeg de pagina om. Er stonden foto’s van een balkon met uitzicht op zee en een keuken met granieten aanrechtbladen. Dit was het soort plek dat mensen huren voor een vakantie van twee weken, niet het soort plek waar iemand zoals ik woont. Op de laatste pagina stond een bankafschrift: een storting van vijf miljoen dollar op een nieuwe spaarrekening. Ik keek op. Vivien vertrok geen spier.
« Jouw spaargeld. Van jou alleen. Ik spaar het al jaren. Je wist het niet omdat ik het je niet vertelde. Nu wel. »
Ik leunde achterover, mijn aktetas op mijn schoot, mijn oren suisden. Iets in me was veranderd, en ik kon nog niet zeggen of het dankbaarheid of schaamte was.
We bereikten een crèmekleurig, laag gebouw met een blauw pannendak. Vivien parkeerde op haar gereserveerde plek. De lobby rook naar citroenen en nieuw tapijt. Op de derde verdieping opende ze de deur van appartement 3C en duwde hem open. Licht stroomde door de glazen schuifdeuren. Ik stapte het balkon op en keek naar buiten. De oceaan strekte zich uit tot aan de rand van de hemel, kalm en levendig.
« Hier woon je nu, » zei Vivien, terwijl ze mijn koffer neerzette. « En ik blijf een tijdje in het appartement aan de overkant, dus denk er niet eens aan om te verdwijnen. » Ze deed een stap dichterbij, haar toon scherp, niet sentimenteel. « Ik weet wat hij gedaan heeft. Je laat ze je nooit meer iets afpakken. Nooit meer. »
Haar ogen ontmoetten de mijne. « En ik heb al contact opgenomen met Grace. »
Dat trok mijn aandacht. Grace Hollander, haar vriendin, de advocaat van de universiteit. Slim, meedogenloos, voorzichtig.
« Grace is nu bezig met de documenten, » vervolgde Vivien. « Financiële zekerheid, juridische zekerheid. Je bent hier geen gast, Helen. Je bent niet afhankelijk. Je bent de eigenaar. En ik wil dat je je daarnaar gedraagt. »
Ik stond daar nog lang nadat ze weg was. Paul dacht dat hij me begraven had, dat schaamte me het zwijgen zou opleggen. Hij had geen idee dat ik hem zou begraven, samen met wat hij probeerde te stelen.
Drie dagen later gaf Vivien een klein welkomstfeestje in de club. Ze vroeg niet hoe laat het was; ze stuurde me een sms’je met de tijd en vroeg me om iets blauws aan te trekken. Ik koos een jurk met lange mouwen waarin ik er weer helemaal mezelf uitzag. Er waren nog een stuk of twaalf andere bewoners, voornamelijk gepensioneerde echtparen en weduwen, die hartelijk en gastvrij waren zonder al te veel te eisen.
