Onder hetzelfde dak wonen als Deborah was een strijd die ik niet had durven aangaan. Ze leek er plezier in te hebben me in het nauw te drijven. Om middernacht was Deborah druk bezig in de keuken. Potten en pannen kletterden alsof ze een feestmaal aan het bereiden was, maar er was geen feestmaal.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
De volgende ochtend stopte het water op mysterieuze wijze met stromen terwijl ik mijn tanden poetste.
“Echt waar, Deborah?” mompelde ik zachtjes, terwijl ik naar de droge kraan staarde.
Toen ik haar ernaar vroeg, keek ze bijna vreemd.
« Het zijn waarschijnlijk die oude pijpen, » zei ze schouderophalend. Maar de twinkeling in haar ogen verraadde haar.
Ze verloor mijn sleutels, mijn schoenen en zelfs mijn telefoonoplader. Ik vond ze op vreemde plekken, zoals in de voorraadkast of onder de bank. Het was kinderachtig, maar effectief.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
Maar ondanks al mijn woede voelde ik een sprankje medeleven. Ze leek alleen, zelfs wanhopig, alsof dit huis het laatste restje controle over haar leven was.
Maandagochtend was ik mentaal uitgeput, maar vastbesloten om door te zetten. Ik had die dag een afspraak met mijn advocaat en wilde dat alles soepel verliep. Mijn kleren waren netjes gestreken en klaar. Of dat dacht ik tenminste.
Ik ging haar halen uit de lijn waar ik haar ‘s nachts had laten luchten, maar vond haar in plaats daarvan liggend in een klam hoopje modder. De witte jurk die ik zorgvuldig had klaargemaakt, was nu besmeurd met aarde en gras.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
“Maak je een grapje?” schreeuwde ik en stormde terug het huis in.
Deborah zat in de keuken, nippend aan haar thee en keek me nauwelijks aan.
« Is er iets mis? »
« Je hebt mijn kleren in de modder gegooid! » Mijn stem brak van woede.
Ze trok een wenkbrauw op, haar kalme houding maakte mijn frustratie alleen maar groter. « Ik weet niet waar je het over hebt. »
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
Ik gooide het doorweekte bord met een klap op tafel.
« Dit! Wat is er met je aan de hand? Ik heb je niets gedaan en jij behandelt me als een crimineel! Waarom? »
Haar theekopje klonk tegen het schoteltje toen ze het neerzette.
« Je hoort hier niet thuis, » zei ze koel. « Dit huis is niet van jou. Het was nooit voor jou bestemd. »
Ik verstijfde. « Wat bedoel je? »
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
Ze stond op en verhief haar stem. « Dit was mijn thuis! Je vader! Hij heeft alles gestolen. Hij heeft jou, onze dochter, meegenomen en mij niets nagelaten! »
« Wat? » Het woord verliet mijn lippen nauwelijks.
Zijn ogen brandden van woede en pijn.
« Hij zei toch dat ik dood was? Hij kon me niet vergeven voor wat ik gedaan had. Maar ik was je moeder. Ik ben je moeder! »
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
Haar hand trilde toen ze een klein armbandje uit haar zak haalde. Ze stak het me met trillende lippen toe. « Kijk hier eens naar. »
Ik pakte het op en draaide het met trillende vingers om. Mijn naam en geboortedatum waren in het fijne oppervlak gegraveerd. Mijn adem stokte in mijn keel.
« Waarom? » vroeg ik, mijn stem nauwelijks hoorbaar. « Waarom zou hij dat doen? »
Zijn woede verdween en maakte plaats voor een pijn die zo intens was dat het bijna ondraaglijk was om aan te zien.
Alleen ter illustratie | Bron: Midjourney
« Omdat ik weg ben, » zei ze met trillende stem. « Ik heb een fout gemaakt. Ik dacht dat ik een beter leven met iemand anders kon hebben. Maar die man… Hij heeft me ook verlaten. Toen ik terugkwam, weigerde je vader me te vergeven. Hij nam je mee, en de rechtbank gaf hem alles. »
